Τις δύο φωτογραφίες μού έστειλε σήμερα στο e-mail μου ο Δημήτρης Ιωάννου (φωτογράφος της ΦΓ).
Το πρώτο που σκέφτηκα όταν τις είδα είναι ότι περνούσαμε όμορφα. Άξιζε, κάθε στιγμή.
Το δεύτερο είναι ότι αυτό το χαμόγελο της Φώφης έδιωχνε κάθε μου υπόνοια ότι υπάρχει περίπτωση να φέρει κάποια ασθένεια. Παρότι αδυνατισμένη το τελευταίο διάστημα και κάποιες στιγμές κουρασμένη, δεν σου άφηνε καμία αμφιβολία ότι όλα είναι καλά.
Τελευταίες ημέρες πριν μπει στο νοσοκομείο, είχαμε αποφασίσει να κάνουμε μία εκδήλωση στελεχών στην Αθήνα και να τους ανακοινώσει την υποψηφιότητά της, εξηγώντας και τα γιατί. Το αρχικό πλάνο ήταν για 100 άτομα. Ξαφνικά, με παίρνει και μου λέει για 500. Ήταν λίγες ώρες πριν την εκδήλωση. Ενώ ξεκινήσαμε τα τηλέφωνα μέσα σε έναν πανικό, η ίδια και αφού τελείωσε με κάποιες κοινοβουλευτικές υποχρεώσεις, ήρθε στη Χαριλάου Τρικούπη και έκανε τηλέφωνα, μέχρι αργά το βράδυ.
Στην εκδήλωση είχαμε 500 άτομα. Η ομιλία της ήταν εξαιρετική. Σαν τελειώνει και μόλις έχει βγει έξω, έρχεται κοντά μου ένας καλός φίλος, ο Ανδρέας, και μου λέει ότι η πρόεδρος έχει λιποθυμήσει έξω από την είσοδο. Ανεβαίνω πάνω, την ψάχνω, έχει ήδη μπει στο αμάξι και έχει φύγει. Της τηλεφωνώ:
-Όλα καλά;
-Όλα μια χαρά.
-Μου είπανε για ένα λιποθυμικό επεισόδιο. Ισχύει;
-Xαζομάρες. Ένα απλό υποτασικό ήταν.
(και αλλάζει αμέσως θέμα)
Πήγαν όλα πάρα πολύ καλά. Να πεις συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά.
Έμεινα ήσυχος. Μα δε μπορεί ένας άνθρωπος, ακόμη και αν διακρίνω μία όψη πάσχοντος ή γίνεται ένα συμβάν, να ανακοινώνει εκ νέου υποψηφιότητα, να εργάζεται από το πρωί μέχρι το βράδυ, να διατηρεί αυτό το χαμόγελο και να είναι ασθενής. Δεν γίνεται.
Λίγες ημέρες μετά η Φώφη Γεννηματά εισήχθη στο νοσοκομείο. Έκτοτε, όλα έγιναν γρήγορα. Σαν να μην ήθελε η μοίρα να της στερήσει δράμι από αυτή τη σπάνια γενναιότητα.
Κρατώ στο κινητό μου το νούμερό της. Όταν με αναζήτησε να αναλάβω γραμματέας οργανωτικού το 2019 δεν το είχα και δεν το σήκωνα. Μου έστειλε μήνυμα -η Φώφη είμαι, πάρε με!
Πού ξέρεις, μπορεί να θέλει κάποια στιγμή να με ξαναπάρει και να μου πει «όλα καλά». Αυτό θα έλεγε πάλι. Απλά αυτή τη φορά να το ξέρω ότι είναι αυτή, να το σηκώσω.
