Με τίτλο που θα ζήλευε και ο Τσάβες, ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος (ΠΙΣ) εξηγεί το λόγο που διεκδικεί τη μη εγκατάσταση μηχανημάτων POS σε ιατρικούς χώρους (δυνατότητα ηλεκτρονικής πληρωμής): ”Οι γιατροί δεν είναι «επιχειρηματίες» και οι ασθενείς δεν είναι «καταναλωτές»”.
Με ένσταση στην Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα (ακόλουθη των νομικού κόσμου) οι συνάδελφοι τεκμηριώνουν τη στάση τους αιτιολογώντας πως κατά την παροχή ιατρικών υπηρεσιών ο ιατρός έχει σχέση με τον ασθενή σύμφωνα με τους κανόνες του κώδικα ιατρικής δεοντολογίας (Ν.3418/2015), επομένως ο ασθενής δεν έχει την ιδιότητα του καταναλωτή και ο ιατρός δεν είναι «προμηθευτής» υπό την έννοια που παρέχεται στην Νομοθεσία για την προστασία των καταναλωτών.
Μετά την τεκμηρίωση η οποία πλαισιώνεται και ενισχύεται από το (σημαντικό) ιατρικό απόρρητο, οι συνάδελφοι καταλήγουν με δακρύβρεχτα κλισέ ότι δεν διαθέτουν ούτε «κατάστημα», ούτε «ταμείο», αλλά «ιατρείο» και παρότι είναι υπέρ της πάταξης της φοροδιαφυγής, δεν θέλουν το ιατρικό λειτούργημα και οι ιατρικές υπηρεσίες να μεταβληθούν από κυρίαρχο κοινωνικό αγαθό σε καταναλωτικό αγαθό.
Βέβαια, συμπονώ το αποδεδειγμένο ενδιαφέρον μας για την πάταξη της φοροδιαφυγής χωρίς κλαδικές παρωπίδες #not, όμως αυτό θα έπρεπε να συνοδεύεται και με αντιπρόταση. Διότι οι εξαιρέσεις αυτού του τύπου υπηρετούν κατά βάση κλειστές ομάδες συμφερόντων και όχι το κράτος δικαίου.
Η πορεία των πραγμάτων δεν πρόκειται να αναταχθεί. Οι ηλεκτρονικές πληρωμές είναι μονόδρομος. Ο Π.Ι.Σ. θα κερδίσει την πρώτη μάχη με την τεκμηριωμένη προαναφερθείσα επιχειρηματολογία και το κράτος θα επανέλθει επαναδιατυπώνοντας τη σχέση μεταξύ των 2 για να καλύπτει και τη σχέση ιατρού-ασθενή (ελπίζω να εντάξουν κ τη σχέση ανθρώπου με το θεό -για τη φορολόγηση της εκκλησίας :P) κ θα κατοχυρώσει ηλεκτρονικά το ιατρικό απόρρητο με κάποιον τρόπο που θα διαφυλάσσει από την εξειδικευμένη πρόσβαση. Απλά, παίζουμε το γνωστό παιχνίδι των καθυστερήσεων και ό,τι προλάβει να αρπάξει ο καθένας.
2 βασικές επισημάνσεις:
1) Από την εξίσωση λείπει η οργανωμένη ισχυρή παρουσία των πολιτών που θα υπερασπιστούν το συμφέρον και τα δικαιώματά τους. Αν η διαμάχη μεταφερθεί από το πεδίο του καταναλωτή όπου υπάρχει οργανωμένη παρουσία πολιτών και πάει στη σχέση ιατρού-ασθενή, οι ιατροί αποκτούν πλεονέκτημα στις διαπραγματεύσεις και πιθανώς θα επιμηκύνουν την παράταση στο μέγιστο δυνατό χρόνο με όρους αλισβερισιού.
2) Το βασικό μας πρόβλημα δεν είναι ο χρόνος χρήσης POS αλλά παραμένει η άρρωστη συνδικαλιστική νοοτροπία του χθες. Τη συναντήσαμε στους ιατρικούς συλλόγους με την άρνησή τους για δημιουργία Εθνικού Συστήματος Υγείας και τη μάχη κατά του Ε.Σ.Υ. στις αρχές της δεκαετίας του ’80 κ τη συναντάμε σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, από ζητήματα αξιολόγησης μέχρι εξαιρέσεις από τις περικοπές που προέκυπταν από την αναγκαστική εφαρμογή του μνημονίου. Πρόκεται για μία στάση τυφλής υπεράσπισης των συμφερόντων του κλάδου και απόρριψης κάθε πρωτοβουλίας που επηρρεάζει τις ελίτ του κλάδου οι οποίες καρπώνονται τα περισσότερα οφέλη από τον κλειστό τρόπου που λειτουργεί ο χώρος της υγείας.
Εν κατακλείδι, χρειαζόμαστε συνδικαλισμό που να προτείνει (πρώτος), να συμμετέχει, να συνδιαμορφώνει, έχοντας πάντα ως αφετηρία το κράτος δικαίου και δημιουργώντας έτσι τις απαραίτητες σχέσεις εμπιστοσύνης με την πολιτεία (να δούμε μαζί πχ το ποσοστό είσπραξης των τραπεζών από τις συναλλαγές). Χρειαζόμαστε συνδικαλιστές που να αντιπροτείνουν και όχι να απορρίπτουν συλλήβδην ως κακομαθημένα ανδρείκελα του χθες. Χρειαζόμαστε αντίβαρα και οργανωμένες κοινωνικές ομάδες που θα διασφαλίζουν το δίκαιο για όλους. Χρειαζόμαστε αλλαγή.
