Στο εμβληματικό του βιβλίο για τις προκλήσεις της σύγχρονης εποχής ’’Οι βιομηχανίες του μέλλοντος’’ ο Alec Ross προειδοποιεί: <<Παγκόσμιοι ηγέτες, προσοχή, ο 21ος αιώνας είναι η χειρότερη εποχή για να είναι κανείς μανιακός με την άσκηση ελέγχου>>.

Διαφωνώ με κάθε προσβλητικό χαρακτηρισμό αυτών που έχουν αποφασίσει μετακίνηση στον πολιτικό χώρο του ΣΥΡΙΖΑ ή της ΝΔ. Κάποιοι το έκαναν για τις ιδέες τους και τούτο είναι πολιτική πράξη, άλλοι για να ικανοποιήσουν προσωπικές φιλοδοξίες, συμφέροντα ή έστω για οικονομικούς λόγους. Καθείς κρίνεται -καθείς επίσης αναλαμβάνει και την προσωπική ευθύνη της επιλογής του.

Tο εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Οι Ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου είναι κομβικές για το μέλλον όλων μας. Γι αυτό είναι σημαντικό να ορίσουμε τις προκλήσεις αυτής της εκλογικής αναμέτρησης.

Ημέρα μνήμης της ελληνικής επανάστασης η 25η Μαρτίου κι έχουμε ακούσει πολλές δηλώσεις για το πόσο επίκαιρο είναι το μήνυμά της. Αλλά ειλικρινά είναι; Η αξία της ελευθερίας σε μία σύγχρονη φιλελεύθερη δημοκρατία θα πρέπει να αποκτήσει και πάλι περιεχόμενο, όπως και αυτή της ισότητας. Η δε αδελφοσύνη παραμένει ζητούμενο, κάτι που μαρτυρούν οι δηλώσεις, οι

H χθεσινή συμμετοχή στις εσωκομματικές διαδικασίες του Κινήματος Αλλαγής στο Κιλκίς, ήταν μία πραγματική γιορτή της δημοκρατίας.

Η πολιτική διαφθορά δεν περιορίζεται μονάχα στη δωροδοκία, την υπεξαίρεση, τον χρηματισμό. Διαφθορά είναι και ο εκβιασμός, ο νεποτισμός, οι διορισμοί των ημετέρων. Και το αναφέρω αυτό διαβάζοντας την τελευταία έρευνα του protagon, για την φάμπρικα των διορισμών σε θέσεις ειδικών συμβούλων, συνεργατών και μετακλητών υπαλλήλων στα πολιτικά γραφεία των υπουργείων.

Μετά την ουτοπία του αντιμνημονίου και την πλήρη εφαρμογή κάθε μνημονιακής απαίτησης ως κυβέρνηση, ο κος Τσίπρας σχεδιάζει το επόμενο πολιτικό του βήμα, το οποίο ορίζει ως «προοδευτικό μέτωπο».

Η όλη συζήτηση περί “ψήφου ανοχής” ξεκίνησε μετά τις δηλώσεις του κυβερνητικού εταίρου Πάνου Καμμένου και της Κ.Ο. των ΑΝΕΛ ότι δεν πρόκειται να ψηφίσουν την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών.

Το δημογραφικό, ως μείζον θέμα δημόσιας πολιτικής, παρουσιάζει διαχρονικά στοιχεία ασυνέχειας και ασυνέπειας. Ενώ σωρεία μελετών και επιστημονικών άρθρων κρούουν εμφατικά τον κώδωνα του κινδύνου, εντούτοις ευκαιριακά το δημογραφικό ως ζήτημα εγγράφεται στη δημόσια ατζέντα. Δύο απλά παραδείγματα: