Σήμερα ήπια τον πρωινό μου καφέ παρέα με τέσσερα υπέροχα κορίτσια, την Άντζελα, τη Δήμητρα, τη Μαριάννα και τη Σταματίνα. Είναι μόλις 17 χρονών και ετοιμάζουν τις αποσκευές τους για το πανεπιστήμιο που πέρασε η κάθε μία.
Οι ερωτήσεις μου ήταν πολλές, τα ενδιαφέροντά τους ακόμη περισσότερα. Πέρασα δύο υπέροχες ώρες, στις οποίες συζητήσαμε για τον επαγγελματικό προσανατολισμό, τη φιλία, τη θανατική ποινή, το ρόλο του διαδικτύου και πολλά άλλα. Οι γνώσεις τους και οι απόψεις τους ήταν πολύ σημαντικές· άλλωστε είναι οι φωνές του μέλλοντός μας. Θέλω όμως να σταθώ στο θέμα της πανδημίας, του εμβολιασμού και μέρους της χθεσινής ανακοίνωσης του πρωθυπουργού στην ΔΕΘ.
Τις ρώτησα, λοιπόν, για την πολιτική των κινήτρων εμβολιασμού και πώς είδαν τα 50GB δώρο εφόσον εμβολιαστούν ή προγραμματίσουν εμβολιασμό. Οι τρεις μίλησαν για εξαγορά και η μία είδε θετικά το οικονομικό κίνητρο των 150 ευρώ, κατ´ επέκταση και γιατί όχι και το Ίντερνετ-μπόνους. Παρεμπιπτόντως, και οι τέσσερις είχαν εμβολιαστεί, οπότε μπήκα στον πειρασμό να ρωτήσω τους λόγους που το αποφάσισαν και τους όποιους ενδοιασμούς.
Εκεί, διαπίστωσα ότι υπήρχαν σοβαρά κενά στην ενημέρωση ως προς τα βασικές γνώσεις επί του εμβολίου. Ενώ γνώριζαν σημαντικά πράγματα για τον εμβολιασμό και την ιστορική του διαδρομή (γνώσεις που απόκτησαν μόνες τους), δεν ήξεραν αν είναι σε πειραματικό στάδιο το εμβόλιο, ποια η διαφορά στη μετάδοση μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων και το θέμα των επιπλοκών.
Στη δική μου τοποθέτηση τις εξήγησα ότι αποτελεί ευθύνη της πολιτείας η συντονισμένη ενημέρωση στα σχολεία και έμεινα έκπληκτος από το γεγονός ότι δεν υπήρξε καμία τέτοια δράση. Η ενημέρωση των παιδιών ξεκινούσε και τελείωνε στους γονείς και βεβαίως στην αναζήτηση στο διαδίκτυο.
Φεύγοντας με το αυτοκίνητο σκεφτόμουν στο δρόμο τη βασική ιδεολογική διαφορά τού να αναπτύξεις κουλτούρα εμβολιασμού και συνείδηση μακράς πνοής με κλιμάκια ενημέρωσης στα σχολεία, από μία εφήμερη ανταλλακτική σχέση όπως αυτή ορίζει ο καπιταλισμός του αποτελέσματος με κάθε τρόπο.
Μιλώντας με παλαιότερο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, μου ανέλυε τη συμμετοχή του σε μεικτά κλιμάκια εκπαιδευτικών και ιατρών στα σχολεία για ενημέρωση ως προς τη νόσο του AIDS, με σχεδιασμό του τότε υπουργού υγείας Γιώργου Γεννηματά. Οι συζητήσεις σε κάθε τάξη ξεπερνούσαν το δίωρο και οι ερωτήσεις των παιδιών ήταν ασταμάτητες. Ήταν και παραμένει η διαφορετική αντίληψη περί πολιτικής.
Μία βαθιά προοδευτική κυβέρνηση θα σχεδίαζε και θα υλοποιούσε πλήρη ενημέρωση των μαθητών σε κάθε σχολείο της χώρας και θα επικαιροποιούσε συντονισμένα τα νέα δεδομένα στην πορεία της πανδημίας. Ακόμη, θα φρόντιζε να αντιμετωπίσει τις ακριβότερες χρεώσεις κινητής τηλεφωνίας στην Ευρώπη και να σχεδιάσει την πρόσβαση σε όλους, αντιμετωπίζοντας το Ίντερνετ ως αγαθό. Τα όποια κίνητρα θα αποτελούσαν συμπληρωματική επιλογή -όχι τη μοναδική.
Μία συντηρητική κυβέρνηση που νοιάζεται μονάχα για το πρόσκαιρο αποτέλεσμα θα επέλεγε το δώσε-πάρε, καλλιεργώντας στην κοινωνία μια αγοραία συνείδηση του παζαριού.
Η πολιτική δεν είναι πάγκος σε παζάρι. Είναι κάτι βαθύτερο, κάτι πολύ περισσότερο. Πριν αποφασίσεις για τους νέους, θα πρέπει να μιλήσεις με τους νέους. Να δεις πώς σκέφτονται, να διαπιστώσεις τι τους λείπει. Και γίνεται από κάτω προς τα πάνω. Όχι με όρους επιτελικού κράτους. Ακόμη και αν περιέχει κίνητρα ως «ευχάριστες παροχές».
