Τον Γιώργο Καμίνη τον γνώρισα σε ένα γεύμα, φθινόπωρο του 2015. Ιθύνων νους τού τραπεζιού ο αγαπημένος Σταύρος Τσακυράκης· για κάποιο δικό του λόγο θεωρούσε ότι έπρεπε να γνωριστούμε -τα έκανε αυτά ο «Τσακ». Συνάντησα έναν ευγενή και βαθιά μορφωμένο άνθρωπο, πολύ πιο ζεστό από κοντά, με αίσθηση του χιούμορ και μία κοσμοπολίτικη αντίληψη των πραγμάτων -τον συμπάθησα αμέσως.
Τα επόμενα 2 χρόνια ακολούθησαν σποραδικά γεύματα με τον Γιώργο, χωρίς κάποια στόχευση, με γενικές συζητήσεις επί της πολιτικής και ανταλλαγή απόψεων. Με θυμάμαι εκείνη την εποχή να μαζεύω τα μπογαλάκια μου για λίγες ημέρες κάθε τρίμηνο και να ταξιδεύω Αθήνα, να γεμίζω το google-calendar πολιτικές συναντήσεις και να επιστρέφω «γεμάτος» στα πάτρια.
Τέλη Ιουλίου του 2017 με καλεί στο τηλέφωνο· ήταν διακοπές στην Κρήτη. Μου εκμυστηρεύεται ότι έχει αποφασίσει να είναι υποψήφιος στις εσωκομματικές εκλογές του νεοδημιούργητου Κινήματος Αλλαγής. Προφανώς ήθελε να του πω ότι διατίθεμαι να τον στηρίξω. Όμως δεν μου το ζήτησε καν. Ήταν τόσο ευγενικός που δεν σε έφερνε ποτέ σε δύσκολη θέση. Αυτό ήταν που με γοήτευε περισσότερο.
Συζήτησα αρκετά με την πολιτική μου παρέα το θέμα της υποψηφιότητάς του. Είχαμε οργανώσει τότε ένα δίκτυο με 400 άτομα και δουλεύαμε πάνω σε μία πολιτική ατζέντα για το μεράκι μας. Ξεχαρμανιάζαμε στα υπόγεια. Οι περισσότεροι ήταν θετικοί σε ένα τέτοιο σενάριο. Σε αυγουστιάτικο ταξίδι μου στον Μόλυβο ανεβήκαμε με τον Τσακυράκη να ταΐσει τις αγαπημένες του κατσίκες και το συζητήσαμε. Καλά, όταν λέμε το συζητήσαμε, ο Τσακ δεν χρησιμοποιούσε παραπάνω από 10 λέξεις -ήταν όλα καθαρά στο μυαλό του. Τέλη Αυγούστου πήρα τον Γιώργο και του είπα το ναι, με μοναδική προϋπόθεση να συνοδέψει την υποψηφιότητά του με ιδέες από την ατζέντα που δουλεύαμε. Την επόμενη με πήρε με τηλεδιάσκεψη και όλο του το γραφείο παρόν και μου ζήτησε να αναλάβω την οργάνωση της υποψηφιότητάς του -ξανά ναι, ναι σε όλα!
Αρχές Σεπτεμβρίου κατέβηκα Αθήνα. Του ζήτησα να με ενημερώσει για το επιτελείο των εκλογών, το ανθρωποδίκτυό του στη χώρα, να μου δείξει το χώρο στέγασης και τους ανθρώπους που θα συνεργαστούμε. Φαντάστηκα ότι θα ήταν όλα σχεδιασμένα. Ο Γιώργος ατάραχος μού είπε ότι τώρα θα τα ξεκινήσουμε μαζί. Ούτε άνθρωποι, ούτε γραφείο -niente. Εντωμεταξύ, σε 2 μήνες ήταν οι εκλογές. Ήταν η πρώτη φορά που φοβήθηκα στην πολιτική. Ξεκινούσαμε από το απόλυτο μηδέν. Πήγα σπίτι (φιλοξενούμενος στο σπίτι του αγαπημένου φίλου Γιάννη), φορτωμένος από το γεγονός και πολύ περισσότερο από ένα συνοδό πρόβλημα υγείας αγαπημένου προσώπου, έκανα μία ωραιότατη διαταραχή ύπνου την πρώτη εβδομάδα· ξυπνούσα στις τέσσερις τα χαράματα, κοιμόμουν στις έξι. Μετά, έχασα και αυτή την «πολυτέλεια».
Αυτοί οι δύο μήνες ήταν ένας υπέροχος σταθμός της ζωής μου. Γνώρισα φανταστικούς ανθρώπους, έκανα φιλίες ζωής, μοιραστήκαμε ιδέες, δράσεις, ξενυχτήσαμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο που κάποια στιγμή αξίζει να διηγηθώ· όχι όμως τώρα. Τώρα, πρωταγωνιστής είναι ο Καμίνης.
Ο Γιώργος ήταν και είναι -σε ενεστώτα- ένας άνθρωπος που σε εμπιστεύεται, σου δίνει όλο το χώρο που θέλεις και ακόμη περισσότερο, συζητά μαζί σου, όχι ως επικεφαλής της προσπάθειας αλλά ως ισότιμος συνομιλητής, δεν προσπαθεί να σε ελέγξει, να σου επιβληθεί, να σε περιχαρακώσει. Μοιράζεται τις αγωνίες του, ακούει, αλλάζει συχνά άποψη, διορθώνει τα λάθη σου με τέτοιο τρόπο που δεν αισθάνεσαι καν ενοχή. Είναι ένας σπάνιος άνθρωπος, ένας σπάνιος φίλος.
Στις εκλογές εκείνες βγήκε τρίτος, με πολύ καλό ποσοστό (κοντά στο 14%) και θεωρώ ότι ήταν από αυτούς που με τη συμμετοχή του συνέβαλλε για να ενωθεί ξανά ο κατακερματισμένος προοδευτικός χώρος και να μπει σε μία νέα εκκίνηση. Κοιτάζοντας ξανά πίσω, άξιζε πραγματικά τον κόπο.
Έκτοτε, ο Γιώργος Καμίνης είναι ένας κοντινός μου άνθρωπος. Ένας άνθρωπος σπουδαίος, ανιδιοτελής, δίκαιος. Θεωρώ ότι μού έδωσε πολύ περισσότερα απ’ όσα εγώ σε αυτή τη σχέση και το έκανε με τρόπο γενναιόδωρο. Διαβάζω ότι αποφάσισε να μην είναι υποψήφιος στις επόμενες εθνικές εκλογές για οικογενειακούς λόγους. Προφανώς και είναι μία απόφαση δική του και την οποία σεβόμαστε όλοι. Θεωρώ ότι η παρουσία του το τελευταίο διάστημα στο κοινοβούλιο κοσμεί την ελληνική πολιτική και αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο τις ιδέες της προόδου. Ο δε πολιτικός του πολιτισμός είναι παράδειγμα για όλους. Θέλω να πω ότι νιώθω περήφανος για όσα περάσαμε παρέα. Και βέβαια, συνεχίζουμε στο ακόμη πιο σημαντικό επίπεδο, αυτό της φιλίας, για πάντα. Διότι μερικά πράγματα δεν τελειώνουν ποτέ.
