Η σχέση του ανθρώπου με το χρήμα δυσκολεύεται να υπηρετήσει τις περισσότερες ανθρώπινες αξίες. Περισσότερο θυμίζει ένα μπραντεφέρ εξουσίας. Οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν το χρήμα κυρίως ως ένα εργαλείο επιβολής, υπακοής, ανταλλαγής, τιμωρίας. Είναι ακόμη ένα μέσο ισχύος στη φαρέτρα της πολιτικής εξουσίας, ίσως το σημαντικότερο. Αρκετά κυνική αλλά και ρεαλιστική η φράση της πιάτσας «όλα έχουν τιμή». Μονάχα που η εκάστοτε κυβέρνηση δεν είναι μία απρόσωπη αγορά και οι πολίτες δεν είναι οι πελάτες κάποιων προϊόντων.
Πάρε χρήματα για να κάνεις το εμβόλιο, δώσε χρήματα αν δεν το κάνεις.
Πάρε χρήματα αν κάηκε η περιουσία σου, δώσε ψήφους ως αντάλλαγμα εξουσίας.
Πάρε χρήματα αν αποκλείστηκες στην Αττική Οδό, δώσε ως αντάλλαγμα την αντιπολιτευτική σιωπή σου.
Μη θεωρείτε ότι τα μοντέλα είναι διαφορετικά -στον πυρήνα των ιδεών τους δεν είναι.
Ο δήμαρχος Σπάρτης Πέτρος Δούκας εξιστόρησε με περηφάνεια στον Υπουργό Σπήλιο Λιβανό πώς «γύρισαν» το αποτέλεσμα υπέρ της ΝΔ, πηγαίνοντας με τσάντες γεμάτες χρήματα στην καμένη Ηλεία το 2007 και μοιράζοντας κρατικό χρήμα αφειδώς στους πολίτες. Ο κος Λιβανός χαρακτήρισε τη δράση αυτή «εποποιία». Εποποιΐα των 49 νεκρών και των κατεστραμμένων περιουσιών.
Ο κος Δούκας διεγράφη από μέλος του κόμματος. Ο κος Λιβανός αποπέμφθηκε από υπουργός. Παραμένει βουλευτής! Μισή ντροπή δική του, η άλλη μισή της ΝΔ. Η πραγματική ντροπή βέβαια θα έπρεπε να είναι για όσα έγιναν· και όχι επειδή αυτά φανερώθηκαν.
Χρειαζόμαστε ένα νέο παράδειγμα πολιτικής. Αυτό που θα προσβλέπει στο ήθος, την πραγματική αλληλεγγύη, το ενδιαφέρον, την προστασία πέρα και πάνω από τα (αυτονόητα) υλικά ανταλλάγματα. Εκεί θα πρέπει να εστιάσει η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία. Στο ήθος, την αξιοπρέπεια, την ειλικρίνεια, την εντιμότητα, το σεβασμό στον πολίτη.
Δεν θα έπρεπε να είναι παζάρι η πολιτική· κι όμως, αυτό είναι σήμερα. Χρειαζόμαστε αλλαγή παραδείγματος.
