Η αντιμνημονιακή ρητορική της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο 2010-2011 ήταν υπεύθυνη για τη δημιουργία επικυρίαρχου αντιμνημονιακού κλίματος στην εκλογική βάση, το οποίο αναζήτησε τον εκλογικό τρόπο να εκφραστεί.
Εκ δεξιών αυτό ήταν εύκολο, ο Καμμένος άρπαξε την ευκαιρία μετά την κωλοτούμπα Σαμαρά και, χρησιμοποιώντας ακριβώς την ίδια ρητορική, έφερε ως αποτέλεσμα το εντυπωσιακό 10.7% για τους ΑΝΕΛ στις εκλογές του Μαίου του 2012 (η ΝΔ έπιασε ιστορικό χαμηλό με 18,85%).
Εξ αριστερών το κλίμα είχε δημιουργηθεί, όμως αυτό δεν είχε κύριο εκφραστή. Ξαφνικά, πήγε ως κύμα στη ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη, η οποία δημοσκοπικά ανέβηκε στο εντυπωσιακό 17% τον Μάρτιο του 2012.
Όμως, η βάση που ήδη έβραζε, επιθυμούσε έναν πιο οξύ και συγκρουσιακό λόγο, τον οποίο βρήκε στην δημαγωγική ρητορική του Τσίπρα, και έτσι μετακινήθηκε εκεί, δίνοντάς του την 2η θέση με 16,8%.
Κρατήστε σε αυτό το σημείο ότι το ΚΚΕ στις εκλογές του Μαΐου του 2012 πήρε 8,5%.
Ο Τσίπρας στήνει με έξυπνο τρόπο την πολιτική παγίδα. Απευθύνει δημόσια πρόσκληση συνεργασίας στο ΚΚΕ (το είχε κάνει και νωρίτερα, αναφέροντας μάλιστα ότι δεν έχει πρόβλημα με Παπαρήγα πρωθυπουργό) και επικεντρώνει τη στρατηγική του στο πρότζεκτ ”για μία κυβέρνηση της αριστεράς”.
Βεβαίως, το ΚΚΕ ορθώς έχει απορρίψει αυτή την πρόταση διότι είναι σαφώς προσχηματική και δεν υπάρχει κοινός τόπος συνεργασίας των 2 δυνάμεων. Όμως αυτό που ενδιαφέρει τον Τσίπρα δεν είναι η συνεργασία αλλά οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ, οι οποίοι πέφτουν στην παγίδα, θεωρώντας ότι είναι μία ευκαιρία για την αριστερά να κυβερνήσει. Το αποτέλεσμα είναι το ΚΚΕ να χάσει το 50% της δύναμής του και να πέσει περίπου στο 4,5% στις εκλογές του Ιουνίου.
Για να καταλάβετε τι σημαίνει αυτό, τουλάχιστον κάποιοι από εσάς που δεν έχετε ιδιαίτερη ενασχόληση με τα κομματικά δρώμενα και σας ενδιαφέρει γενικότερα η πολιτική, η πτώση του ΚΚΕ κατά 50% σε 1 μήνα θα μπορούσε να συμβεί μόνο σε περίοδο πολέμου. Το ΚΚΕ είναι το πιο συμπαγές ελληνικό κόμμα ως προς τη δομή και την κομματική αφοσίωση των στελεχών του.
Βέβαια, ήταν τόσο μεγάλο το όνειρο του Τσίπρα για μία κυβέρνηση της αριστεράς, που, το 2015 -και μάλιστα ως προϊόν συνεννόησης- συνεργάστηκε με τους αριστερούς ΑΝΕΛ! Τη δε συνεργασία την οποία δικαιολόγησε ως αντιμνημονιακή στο ιδεολογικό της πλαίσιο, επικύρωσε ως μνημονιακή τον Σεπτέμβριο του 2015.
Σήμερα, ο Τσίπρας δοκιμάζει να επαναλάβει την ίδια επιτυχημένη συνταγή με το Κίνημα Αλλαγής. Η ”κυβέρνηση της αριστεράς” γίνεται ”προοδευτική κυβέρνηση”, ο ιδεολογικός εχθρός παραμένει η δεξιά ενώ ταυτόχρονα ο ίδιος συνεργάζεται με την ακροδεξιά και το μοντέλο είναι να απευθυνθεί στη βάση του Κινήματος Αλλαγής και να παγιδέψει τα μέλη του, ενώ καταφανώς προσβλέπει στη διάλυση του ΚΙΝΑΛ.
Ο στόχος, μάλιστα, αρχικά θεωρήθηκε εύκολος, διότι το Κίνημα Αλλαγής δεν είναι ένα ενιαίο κόμμα και είναι πολύ εύκολο να δημιουργηθούν ρωγμές, αναδεικνύοντας συνεχώς στοχευμένα πολιτικά προτάγματα που θα διχάζουν και θα δημιουργούν εσωκομματικά προβλήματα εντός του ΚΙΝΑΛ. Δοκίμασαν κάποιες πονηρές συμμαχίες, επένδυσαν και στην απολιτική ματιά κάποιων πρόθυμων εθελοντών που είδαν, αίφνης, το φως το αριστερό και ξεκίνησαν το σχέδιο αποδόμησης.
Βέβαια, το Κίνημα Αλλαγής γνωρίζει καλά από στρατηγικό σχεδιασμό και έτσι κατάφερε να απορροφήσει τους πρώτους δύσκολους κραδασμούς.
Τώρα, το πράγμα αρχίζει να αντιστρέφεται. Το Κίνημα Αλλαγής γίνεται όλο και συμπαγές, η γκρίνια απομακρύνεται, οι οργανωτικές δομές σε περιφερειακό επίπεδο έχουν στηθεί, τα στελέχη που θα σηκώσουν το βάρος της ενεργούς συμμετοχής ετοιμάζονται και οι τομείς του κόμματος ξεκινούν συστηματική δουλειά με κωδικοποίηση των θέσεων ενός εξαιρετικού αρχικού προγράμματος.
Βεβαίως, κυρίαρχος ιδεολογικός αντίπαλος του ΚΙΝΑΛ ήταν και θα είναι ο συντηρητισμός (ο οποίος έχει πολλά πρόσωπα και δεν ταυτοποιείται πλέον μόνο υπό τον άξονα αριστερά/δεξιά). Αυτό όμως που πρέπει επιπρόσθετα να κάνει είναι να μην επιτρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ να νομιμοποιήσει τη μέθοδο αναρρίχησής του στην εξουσία. Διότι τούτο θα είναι μεσοπρόθεσμα κακό για τη δημοκρατία.
Στην πολιτική δεν καταλαμβάνεις την εξουσία στοχοποιώντας, πετροβολώντας, λοιδορώντας και καταστρέφοντας ιστορικά κόμματα και πολιτικούς με αρχές και αξίες. Στην πολιτική δεν υπάρχει παλιό και νέο, ξερά και χλωρά. Στην πολιτική παραθέτεις το πρόγραμμά σου, τις ιδέες σου, την άποψή σου και ζητάς την υπεράσπιση αυτών μέσω της ψήφου των πολιτών. Τα μέτωπα έπονται (ξέμειναν και από εχθρούς πια).
Αυτό που δεν πρέπει να επιτρέψουμε είναι να ”θεσμοθετηθεί” η πολιτική εξαπάτηση ως μέσο κατάληψης της εξουσίας στη χώρα μας. Η κυνική προσαρμογή στην εξουσία με όρους επικοινωνίας και πετώντας κατά τη διάρκεια στο δρόμο τους Λαφαζάνηδες που εν τέλει στάθηκαν με συνέπεια δεν είναι πολιτική. Σε μία υγιή δημοκρατία δεν τιμωρείσαι για τη συνέπεια αλλά για την ασυνέπειά σου.
Και κάτι ακόμη· δεν είναι οι φωτιές ή το μακεδονικό που πλήττουν πλέον τον ΣΥΡΙΖΑ -είναι το γεγονός ότι οι όψιμοι ψηφοφόροι του εξαπατήθηκαν και χρειάζονται μία αφορμή να το πουν φωναχτά, μία αφορμή που δεν θα πληγώνει τον εγωισμό της αρχικής τους επιλογής.
Όσο για μας; θα πρέπει να παραμείνουμε η δύναμη ευθύνης του τόπου, ακριβώς όπως σταθήκαμε σε όλα τα χρόνια της κρίσης, απέναντι σε κάθε κύμα λαϊκισμού και σε κάθε εύκολη ουτοπική λύση, με επιχειρήματα, σχέδιο, συνέπεια και αξιοπιστία.
