Τα φαινόμενα βίας και ανομίας έχουν ενταθεί στον πανεπιστημιακό χώρο και κάνουν αυτό που χρησιμοποιούν ως άλλοθι για τις πράξεις τους: Πλήττουν την ελευθερία του λόγου.
Μου στροβιλίζει ακόμη το μυαλό η τραυματική εξομολόγηση ενός «επώνυμου» φίλου ο οποίος αναζητούσε την πρόσβαση και τη συζήτηση στο ελληνικό πανεπιστήμιο αλλά του τη στερούσε ο στιγματισμός του ως «μνημονιακού» την εποχή της κρίσης. Μάλιστα, ο ίδιος είχε υποστεί τη βία και το φόβο για το δικαίωμα να εκφράσει τις σκέψεις του, οι οποίες μάλιστα δεν ήταν και διόλου ακραίες -τουναντίον. Αλήθεια, ποια άποψη υπηρετεί αυτή η λογική; Αυτήν της δημοκρατίας, του διαλόγου, της δυνατότητας να υπερασπιστείς το δικαίωμα στην άποψη όσο κι αν διαφωνείς με αυτήν;
Η απάντηση στα κλειστά και εσωστρεφή ελληνικά πανεπιστημιακά ιδρύματα δεν θα μπορούσε να είναι παρά πολιτική. Διότι το θέμα δεν είναι μονοδιάστατο όπως και θέλουν να το παρουσιάζουν, δηλαδή η βία και η εξάλειψή της. Δεν μπορούμε να βλέπουμε ένα συνολικό πρόβλημα αποσπασματικά, ως ένα θέμα νόμου και τάξης. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για τις ευθύνες της πολιτείας συνολικά -όχι μόνο στον τομέα της ασφάλειας.
Διότι ποιο παιδί δεν ενοχλείται από το νεποτισμό, όταν βλέπει 53 παιδιά και γαμπρούς, 22 συζύγους, 12 ανίψια και 10 αδέλφια παλαιών καθηγητών πανεπιστημίου να συνθέτουν το δέντρο της οικογενειοκρατίας στην Ιατρική Σχολή Αθηνών (στοιχεία από το 2010); Ποια οικογένεια δεν ενοχλείται από τις ανισότητες, την αναξιοκρατία, τις λιγότερες ευκαιρίες, τον κακώς νοούμενο κομματισμό, την αδικία; Ποια κοινωνία δεν ενοχλείται από την αδιαφανή λειτουργία, τη σπατάλη, την κατάχρηση εξουσίας;
Ποια χώρα δεν ενοχλείται από μία παιδεία στην τριτοβάθμια εκπαίδευση που καρκινοβατεί και κρατιέται όρθια από το φιλότιμο εκπαιδευτικών-ηρώων και φοιτητών που σήκωσαν κατά καιρούς το ανάστημά τους για να διεκδικήσουν τα αυτονόητα στην εκπαίδευσή τους;
Ο ολοκληρωμένος νόμος-πλαίσιο Διαμαντοπούλου για ανοιχτά στην κοινωνία και εξωστρεφή πανεπιστήμια -με τα όσα μειονεκτήματα μπορεί κανείς να προσάψει- μπήκε σε διαβούλευση με όλους τους ενδιαφερόμενους επί 1 χρόνο και ψηφίστηκε από τα 4/5 της βουλής. Η ίδια κυβέρνηση της ΝΔ η οποία -προς τιμήν της- στήριξε το νόμο ΠΑΣΟΚ το 2011 (σκιώδης υπουργός παιδείας νομίζω ο Άρης Σπηλιωτόπουλος), η ίδια και τον αποδόμησε αμέσως μετά. Και η ίδια παράταξη έρχεται σήμερα να μας πει για τα φαινόμενα της βίας «πονάει κεφάλι; Κόβει κεφάλι». Άλλωστε, οι εύκολες «λύσεις» είναι εξίσου λαϊκισμός. Εν προκειμένω, εμπορεύονται την επιθυμητή ασφάλεια· ικανοποιούν, όπως χαρακτηριστικά λέει ο Πιερ Αντρέ Ταγκίεφ, τους τρομερούς απλουστευτές που χρησιμοποιούν τις πολιτικές λέξεις ως ρόπαλα. Θα μπορούσε κανείς να βγάλει το κεφάλι του έξω από την ηπειρωτική μας άμμο και να διαπιστώσει ότι μονάχα στη γείτονα αλλά και πολύ απομακρυσμένη από τη δημοκρατία Τουρκία υπάρχει πανεπιστημιακή αστυνομία. Θα μπορούσε επίσης να παραδειγματιστεί από επιτυχημένα παραδείγματα άλλων ευρωπαϊκών χωρών· ή να λάβει υπόψη την πρόταση του Κινήματος Αλλαγής που αποκλίνει από το άσπρο/μαύρο των καιρών και μπορεί να δώσει μία βιώσιμη λύση.
Η παραπάνω εικόνα που ανήρτησε η κυβέρνηση για να επικοινωνήσει την ασφάλεια στα πανεπιστήμια έχει ένα σοβαρό σημειολογικό πρόβλημα. Τα στρατόπεδα συμβολίζουν την πειθαρχία, την ιεραρχία, την υπακοή ενώ τα πανεπιστήμια την ελεύθερη σκέψη, την καινοτομία, την τόλμη να βγεις έξω από κάθε «κουτί». Όμως, ακόμη περισσότερο, θα μπορούσε καθείς να ανατρέξει στις διαχρονικές αρχές του, τις ιδεολογικές του ρίζες, τις αξίες του και να κατανοήσει εύκολα ότι η παρακάτω εικόνα δεν τιμά ούτε τη δημοκρατία ούτε τη χώρα.
