Παρακολούθησα την ομιλία του κου Τσίπρα στη ΔΕΘ και το πρώτο που διέκρινα είναι η -κατά την προσωπική μου εκτίμηση- λανθασμένη στρατηγική. Το πρόβλημα του κου Τσίπρα είναι το έλλειμμα αξιοπιστίας που προέρχεται από την πλήρη αναντιστοιχία μεταξύ προγραμματικού λόγου και άσκησης εξουσίας κατά το πρόσφατο παρελθόν.
Προσωπικά, εκτιμώ ότι αυτό που θα έπρεπε να επιλέξει είναι μία βαθιά πολιτική ομιλία, με έντονο αξιακό πρόσημο και ιδεολογική ευκρίνεια σε τομείς αιχμής. Εν αντιθέσει, ο κος Τσίπρας ποντάρει ξανά στο γνωστό παραμύθι με το βοσκό και τον λύκο, αναπαράγοντας ακριβώς τη στρατηγική της προηγούμενης δεκαετίας που τον οδήγησε στην εξουσία, με το γνωστό αποτέλεσμα σχεδόν ηρωοποίησης του κου Μητσοτάκη.
Προσωπικά απεχθάνομαι τα χαρακτηριστικά της πολιτικής εμποροπανήγυρης που έχει λάβει η ΔΕΘ. Επιμένω ότι οι πραγματικές αλλαγές που χρειάζεται η χώρα μας δεν κοστίζουν ούτε 1 ευρώ και βεβαίως πιστεύω ότι η πολιτική είναι ευθύνη και όχι αλισβερίσι.
Όμως, ας υποθέσουμε ότι αυτή η ομιλία με αυτά τα χαρακτηριστικά είναι δημοφιλέστερη των δικών μου σκέψεων. Το θέμα είναι αν είναι και πιστευτή -εδώ υπάρχει το ζήτημα του ελλείμματος αξιοπιστίας που παράγει μία διαρκή αμφιβολία.
1) Στον 1ο πυλώνα του κράτους, ο Τσίπρας ορθώς αναφέρεται στον οικονομικό εξορθολογισμό (στα λόγια) κ μιλάει για κατάργηση του κομματικού στρατού των μετακλητών στα υπουργεία.
Παραθέτω ακριβή λόγια του κου Τσίπρα χωρίς να εστιάζω στο πολιτικό περιεχόμενο αν κ γιατί χρειάζονται οι μετακλητοί στη σημερινή τους μορφή (είναι μία άλλη συζήτηση) : «Εμείς λέμε ότι αυτό θα σταματήσει, πρέπει να σταματήσει. Δεν θα σταματήσει επειδή δεν έχουμε εμείς ανθρώπους να φέρουμε μαζί μας. Θα σταματήσει διότι εμείς φέρνουμε μια άλλη αντίληψη μαζί μας. Εμπιστοσύνη στη Δημόσια Διοίκηση. Αποσυμφόρηση από στρατιές συμβούλων. Θα γίνουμε κανονικό κράτος».
Το πρόβλημα εδώ είναι ότι απόσπασμα που παραθέτω χρονολογείται το 2015, 11 μόλις ημέρες πριν τις εκλογές! Μετά τις εκλογές; η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διόρισε στρατιές συγγενών, φίλων, κομματικών στελεχών και μελών της Νεολαίας, ως μετακλητούς υπαλλήλους στα γραφεία υπουργών, βουλευτών ή σε άλλα γραφεία του Δημοσίου. Αυτό δεν είναι λάθος, το σβήνουμε, προχωράμε και αλλάζουμε. Είναι θέση αρχής! Η μόνη λογική εξήγηση σε αποκλίσεις βασικών θέσεων αρχής στην πολιτική είναι να επικαλεστούμε δαίμονες που μπήκαν στο σώμα μας, παρεκκλίναμε των ηθικών μας δεσμεύσεων και -συγνώμη- δεν θα επαναληφθεί.
2) Στον πυλώνα υγεία ο κος Τσίπρας μίλησε για γενναία αύξηση των πόρων, προσλήψεις υγειονομικών, τριπλασιασμό των δομών ΤΟΜΥ κτλ, παραθέτοντας το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ για το ΕΣΥ το οποίο παρουσίασε λίγους μήνες πριν. Ο κος Τσίπρας είχε βαπτίσει την παροχολογία ως επανάσταση ενώ αυτό που προσωπικά πιστεύω ότι, πέραν της επένδυσης κεφαλαίου για την οποία συμφωνούμε οι περισσότεροι, αυτό που χρειάζεται το ΕΣΥ είναι μία δομική αναδιοργάνωση με περισσότερες οριζόντιες δομές και συνεργατικά έναντι των ανταγωνιστικών μοντέλων (στο σχόλιο 1 η τότε κριτική μου)
.Όμως το πρόβλημα δεν είναι εν προκειμένω η παροχολογία. Αλλά όταν αυτή έγινε πριν λίγους μήνες στην παρουσίαση του νέου ΕΣΥ, σε δημοσκοπική έρευνα της Aboutpeople , μόλις το 27,9% των ψηφοφόρων πίστεψε ότι αν κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ θα το κάνει πράξη. Το ‘χουμε; #αναξιοπιστια
3) Για τις μεγάλες τομές στην παιδεία ας μη μιλήσουμε καλύτερα διότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κατήργησε την ήδη αποδομημένη από τη ΝΔ μεταρρύθμιση για την 3-βαθμια εκπαίδευση, επενδύοντας στις γνωστές συντεχνίες. Τώρα, οι ανακοινώσεις για προσλήψεις και τα εύκολα λόγια είναι η συνέχεια ενός αναχρονιστικού μοτίβου που θα ζήλευε και ο Θ. Δηλιγιάννης.
4) Ο 4ος πυλώνας της αύξησης του κατώτατου μισθού στα 800 ευρώ θυμίζει λοταρία. Δεν καταλαβαίνω γιατί να μην επιλέξουμε τα 1500 που προτείνει ο κος Κουτσούμπας, ο οποίος στο τέλος της ημέρας δεν κυβέρνησε κιόλας και συνεπώς δεν κρίθηκε αναξιόπιστος.
Η φράση του κου Τσίπρα «να βάλουμε τέλος στην αβεβαιότητα & την ανασφάλεια. Επαναφέροντας τον κατώτατο μισθό στα €751 ευρώ, για όλους, από την πρώτη μέρα» ανήκει στο μακρινό 2014. Στο ενδιάμεσο ο κος Τσίπρας κυβέρνησε επί 4 συναπτά έτη. Με το γνωστό σε όλους αποτέλεσμα για τον κατώτατο μισθό.5) Πολιτική-γιουσουρούμ και στην οικονομία/εργασία με σκόρπιες υποσχέσεις ότι θα καταργήσει τα μπλοκάκια (άλλο ρυθμίζω, άλλο καταργώ), θα φέρει το 35ωρο (και εμείς μπορούμε να φέρουμε το 20ωρο χωρίς να παρουσιάσουμε ολοκληρωμένο σχέδιο για τη μείωση του χρόνου εργασίας), θα σβήσει χρέη και πολλά άλλα.
Συνοψίζοντας, η πολιτική απαιτεί θέσεις αρχής. Αν δηλαδή πράγματι πιστεύεις στην αποκομματικοποίηση του κράτους, τη διάκριση των εξουσιών, την αδέσμευτη δημόσια τηλεόραση, τη διαφάνεια, τη θεσμική λειτουργία του κράτους. Αυτό μετριέται στην πράξη. Αν επικαλείσαι όλα αυτά και μόλις πάρεις την εξουσία φτιάχνεις κομματικό στρατό, θέλεις να ελέγξεις τα πάντα και πιστεύεις ότι οι θεσμοί αποτελούν εμπόδιο για την άσκηση της πολιτικής σου, η μόνη περίπτωση να αλλάξεις πολιτική στάση σε μία δεύτερη ευκαιρία είναι ο εξορκισμός σε κάποιο παραθεσμικό μοναστήρι.
Πολλώ δε μάλλον όταν επικαλείσαι την προοδευτική διακυβέρνηση, ενώ όταν είχες την πραγματική ευκαιρία επέλεξες τους ρατσιστές και εθνικιστές Ανεξάρτητους Έλληνες σε μία συνεργασία απολιτικού ωμού κυνισμού με σεχταριστική αντίληψη. Προφανώς και η μετάνοια ή η συγνώμη θα μπορούσε να αποτελεί μία βάση ανάκτησης εμπιστοσύνης, όμως πρόσφατα ο κος Τσίπρας επέλεξε και πάλι το ψέμα, λέγοντας ότι είχε προτείνει συνεργασία σε ΚΙΝΑΛ και ΠΟΤΑΜΙ. Εν ολίγοις, ο γνωστός Μανωλιός με τα αναποδογυρισμένα ρούχα.
Τα δε φθηνά υποσυνείδητα κολπάκια με το πράσινο χρώμα-φόντο, τα ίδια συνθήματα και τον ήλιο που θα σηκωθεί ψηλά, περισσότερο παραπέμπουν σε έναν κλέφτη ιδεών & συμβόλων παρά σε έναν επικεφαλής ιδεολογικού ρεύματος. Την ψήφο δεν την κλέβεις με μιμήσεις, την κερδίζεις με τις ιδέες σου.
Στην πράξη, η αντιπολίτευση ΣΥΡΙΖΑ είναι μία τυφλή άρνηση σε όλα (όχι -πάρτε το πίσω) και τούτο δεν συνιστά επιλογή. Διότι σε περίπτωση που προχωρήσει σε προτάσεις, είναι τόσο ανομοιογενές το ιδεολογικό περίβλημα των στελεχών του κόμματός του που θα έχει 5 διαφορετικές θέσεις σε κάθε νομοσχέδιο. Η ακραία άρνηση σε όλα διασφαλίζει μία υποτυπώδη συνοχή και έχει ως μοναδικό πρόταγμα την ανακατάληψη της εξουσίας.
Ας μη δουλευόμαστε άλλο, λοιπόν. Διότι η αντισυστημική ψήφος δεν θα πάει πλέον στον ΣΥΡΙΖΑ. Η ίδια αντίδραση θα ξανακάνει τον κύκλο της. Στη θέση των ΑΝΕΛ ο αντίστοιχος αντισυστημισμός εκφράζεται πλέον από τον Βελόπουλο ενώ τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ στην αντιδραστική αριστερά διεκδικεί με αξιώσεις ο Βαρουφάκης. Τότε ήταν το μνημόνιο, τώρα είναι η πανδημία, αύριο κάτι άλλο. Το ζητούμενο είναι τα παθήματα να μας γίνονται μαθήματα. Η δε εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης της χώρας απέναντι στη συντηρητική ΝΔ πρέπει να είναι μία πολιτική αρχών και αξιών, με τεκμηρίωση στιβαρή, όραμα και σαφές προοδευτικό πρόσημο. Ούτε κραυγές, ούτε ψίθυροι.
