Συνέντευξη Στέφανου Παραστατίδη στην ιστοσελίδα offtherecordnewsgr στις 10 Οκτωβρίου 2018
Ο Στέφανος ανήκει και πραγματευεται σε εναν αλλο κομματικο – ιδεολογικό χώρο, όχι σε αυτόν που ανήκω. Είναι όμως… ”talk οf the town” και αποτελεί κομμάτι του πολιτικού ”star system” της πολης και του τοπου που αγαπάμε, με τον τρόπο μας και οι 2, του Κιλκίς. Έτσι λοιπόν κάναμε έναν διάλογο, εγώ ως blogger και εκείνος ως… ΚΙΝ.ΑΛίτης. Γιατί οπως αγαπω να λεω, χρόνια τώρα, ”Το Κιλκίς, ενώνει!”
Στέφανε, πες μου τα βασικά:
Καταγωγή, επάγγελμα, σπουδές, χόμπι, ασχολίες εκτός εργασίας κλπ.
Κατάγομαι από το Κιλκίς και εργάζομαι ως ιατρός στο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Η πολιτική είναι αυτή απορροφά τον περισσότερο από τον ελεύθερο χρόνο μου, είτε υπό τη μορφή μελέτης είτε αρθρογραφώντας σε ΜΜΕ αλλά και στα social media. Βιβλία και μουσική βρίσκουν πάντα χώρο μέσα στην ημέρα μου και με ξεκουράζει να παρακολουθώ ποδόσφαιρο παρέα με παιδικούς φίλους στο στέκι μας.
Τι κάνεις επαγγελματικά αυτόν τον καιρό;
Με τι ασχολείσαι ή ετοιμάζεσαι να ασχοληθείς;
Ποια τα πολιτικά πλάνα σου για την περίοδο αυτή
Πέραν της άσκησης του ιατρικού επαγγέλματος, συμμετέχω στην προσπάθεια του Κινήματος Αλλαγής για την συγκροτημένη έκφραση του προοδευτικού χώρου. Είμαι μέλος της Εκτελεστικής γραμματείας, συμμετέχω στην Επιτροπή Οργανωτικού και Δικτύων και στην επιτροπή για τη συγκρότηση ψηφοδελτίων σε εθνικό επίπεδο. Σε ό,τι με αφορά προσωπικά, είμαι στη διάθεση του Κινήματος Αλλαγής για τη στελέχωση και θεσμική έκφραση στην επικείμενη εκλογική διαδικασία. Ξέρετε, έχω την αίσθηση ότι έχουμε ξεχάσει να ακούμε τον παλμό του κόσμου, έχουμε ξεχάσει να μιλάμε πολιτικά κι αυτό διαπιστώνω ότι αποτελεί πια ένα κοινωνικό αίτημα από τα κάτω, υπόγειο, βουβό. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που ασχολούμαι με την πολιτική.
Ως δραστήριος και δυναμικός ανερχόμενος πολιτικός και μάλιστα στον δύσκολο ιδεολογικά χώρο της ευρύτερης κεντροαριστεράς βιώνεις αρνητισμό/μπούλινκ στον επαγγελματικό σου χώρο;
Αν με ρωτούσατε 3 ή 5 χρόνια πριν, θα σας έλεγα ότι βίωνα, αν όχι μπουλινγκ, ας πούμε θυμό και αγανάκτηση εξαιτίας της πίεσης που άσκησαν τα προγράμματα προσαρμογής, της εξαπάτησης από πολιτικές δυνάμεις που έχτισαν τον μύθο του αντιμνημονίου, της παραπλάνησης από διαμορφωτές κοινής γνώμης, που έκαναν καριέρα πάνω σε φόβους και ανασφάλειες που έφερε η κρίση. Όχι μόνο οι πολίτες ήταν ανέτοιμοι, αλλά και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα ήταν απροετοίμαστο να σηκώσει το βάρος των ευθυνών του. Γι αυτό και βρέθηκε το ΠΑΣΟΚ να σηκώνει μόνο του το βάρος της διάσωσης της χώρας από την χρεοκοπία που κληρονόμησε η κυβέρνηση Καραμανλή. Οι πολίτες σήμερα ακούν ευκολότερα, αλλά και πιο δύσπιστα, ωστόσο υπάρχει μια ποιοτική διαφορά σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Πιστεύω αταλάντευτα ότι το πολιτικό προσωπικό του Κινήματος Αλλαγής είναι ποιοτικότερο τόσο από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, όσο και από τη ΝΔ. Η εμπειρία από την διαχείριση της εξουσίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η ανάμνηση από την διαχείριση της εξουσίας από τη ΝΔ, αλλά και η χαμηλή ποιότητα των στελεχών αποτελεί ιδανική ευκαιρία για τα στελέχη του Κινήματος Αλλαγής να βγουν στις τοπικές κοινωνίες και να μεταδώσουν το πολιτικό του μήνυμα. Είναι γεγονός ότι ανά την Ελλάδα, στελέχη με σημαντικό κοινωνικό αποτύπωμα και αναγνωρισιμότητα επιθυμούν να κατέβουν με το Κίνημα Αλλαγής τόσο για τη Βουλή, όσο και τη τοπική αυτοδιοίκηση, στελέχη που κράτησαν μια στάση συνεπή και αξιοπρεπή τα χρόνια της κρίσης. Κι αυτό είναι κάτι που αναγνωρίζεται από τους πολίτες και είμαι σίγουρος ότι θα αποτυπωθεί σε όποια κάλπη κι αν εκείνοι εκτεθούν.
Γιατί ΚΙΝ.ΑΛ./ΠΑ.ΣΟ.Κ. εν έτει 2018;
Γιατί κεντροαριστερά;
Σήμερα, αφού κυβέρνησαν οι δύο όψεις του αντιμνημονίου, η ΝΔ του Σαμαρά και οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ των Τσίπρα-Καμμένου, κυριαρχεί ένα διάχυτο αίσθημα απογοήτευσης, διάψευσης, παραίτησης, εξαιτίας ακριβώς της δημαγωγίας και του κυνικού ψεύδους που χρησιμοποίησαν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ για να ανέλθουν στην εξουσία. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, υποφώσκει ένας ακήρυχτος διχασμός, κληρονομιά του κίβδηλου δημοψηφίσματος του Ιουλίου του 2015. Μια ματιά γύρω, μια ματιά στο διαδίκτυο αρκεί για να πειστείς ότι κάτι δεν πάει καλά. Και εδώ μπαίνει ο ρόλος του Κινήματος Αλλαγής, η μόνη υπεύθυνη δύναμη που σήκωσε το βάρος στα χρόνια της κρίσης, που δεν κρύφτηκε από την ευθύνη, που έκανε τις επιλογές που κράτησαν τη χώρα όρθια. Αυτό που χρειάζεται σήμερα το πολιτικό σύστημα είναι μια πολιτική δύναμη που θα αναζητά ευρύτερες συναινέσεις, που θα διατυπώνει προγραμματικό λόγο, που θα μεριμνά για την μεγαλύτερη παθογένεια που δεν θεραπεύτηκε στα χρόνια των μνημονίων: Οι θεσμοί μας, οι οποίοι εργαλειοποιούνται από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που αγνοούνται από τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Είναι επιτακτική ανάγκη για το πολιτικό σύστημα η ύπαρξη μιας υπεύθυνης πολιτικής δύναμης που θα συμβάλει στην επίτευξη συναίνεσης και όχι διχασμού, στην προώθηση της εξυγίανσης και όχι της πελατειακής διαχείρισης, στην προώθηση της αλλαγής και όχι της καθήλωσης. Σε πείσμα πολλών, η τωρινή συγκυρία είναι η πλέον ευνοϊκή για την Κεντροαριστερά, γιατί δεν θέλουμε ένα ακόμη “φύγε εσύ για να έρθω εγώ” αλλά να φύγουν εδώ και τώρα οι αιτίες που μας έφεραν στην χρεοκοπία και το μνημόνιο.
Είσαι ευαίσθητος και κοινωνικοποιημένος, σε ότι αφορά κοινωνικά, διεθνή, περιβαλλοντικά ζητήματα;
Ζούμε στην εποχή της αμφιβολίας, της αμφισβήτησης όσων θεωρήθηκαν κεκτημένα για την φιλελεύθερη δημοκρατία, την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και την παγκοσμιοποίηση ειδικά μετά την πτώση του Τείχους και ύστερα. Η φιλελεύθερη δημοκρατία θεωρείται ολοένα και πιο απονομιμοποιημένη, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση περισσότερο ρευστή από ποτέ, η παγκοσμιοποίηση σε αμφισβήτηση από την ίδια τη δύναμη που την οικοδόμησε, τις ΗΠΑ. Σε συνδυασμό με τις προκλήσεις της κλιματικής Αλλαγής, διαμορφώνεται ένας καμβάς προκλήσεων που κανέναν πολίτη δεν μπορεί να περνά αδιάφορο. Βιώνουμε το τέλος των “μεγάλων αφηγημάτων”, των μεγάλων υποσχέσεων, όχι όμως και των μεγάλων τεχνολογικών αλλαγών, που πλέον αφορούν σχεδόν ολοένα και μεγαλύτερες ομάδες του πληθυσμού, οι οποίες περισσότερο από ποτέ έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο και την πληροφόρηση. Παλιά έλεγαν “για να το λέει η τηλεόραση και το ραδιόφωνο, είναι αλήθεια”. Σήμερα λέμε “είναι αληθές ανάλογα με το ποιος το λέει”. Ενώπιον αυτών των μεταβολών, η δημόσια σφαίρα είναι περισσότερο ευαίσθητη, θρυμματισμένη, πολωμένη. Γι αυτό καθήκον και συγκολλητική ουσία είναι η Δημοκρατική συμμετοχή των πολιτών.
Ποιο το παράπονο σου από την γενιά μας (24-44);
Τι σε ενοχλεί;
Βλέπεις φως;
Παράπονο; Δεν θα το έλεγα. Μια διαπίστωση ωστόσο είναι ότι αυτή γενιά είναι η πρώτη που δεν θα ζήσει καλύτερα από την προηγούμενη, μολονότι έχει περισσότερη μόρφωση, περισσότερη κατάρτιση, περισσότερη συναναστροφή με το εξωτερικό. Και είναι πραγματικά κρίμα αυτή η γενιά να θεωρείται “χαμένη”, “μεταβατική” μεταξύ της προηγούμενης και της επομένης. Αν υπάρχει ένα καίριο διακύβευμα για τη δική μας γενιά είναι να εμπεδώσει την διαγενεακή δικαιοσύνη, να σπάσει τις πελατειακές διευθετήσεις μεταξύ των γενεών, να μην συμπεριφερθει εγωιστικά προς τις επόμενες. Πιστεύω ότι οι συνθήκες έχουν ωριμάσει προς τούτο, μιας και η δική μας γενιά έμαθε να πολεμά σε καθεστώς περιορισμένων ευκαιριών. Αυτό που μπορεί να κάνει είναι να δημιουργήσει ευκαιρίες για όλους και όχι για λίγους και εκλεκτούς. Επομένως βλέπω φως, αρκεί να κάνουμε ένα πολύ απλό πράγμα. Να ανάψουμε τον διακόπτη στο σκοτεινό δωμάτιο που ζούμε.
Πως βιώνεις την οικονομική – πολιτική κρίση της πατρίδας μας;
Πιστεύω ότι πρώτα είναι πολιτική και μετά οικονομική κρίση. Κι αυτό αποδεικνύεται από το εξής παράδοξο. Η Ελλάδα το 2008 μπήκε σε ύφεση με τεράστια πρωτογενή ελλείμματα. Η Ελλάδα κόντεψε να χρεοκοπήσει το 2015 με πρωτογενή πλεονάσματα. Αυτό δείχνει ότι είτε με βαθιά ύφεση είτε αναιμική ανάπτυξη, είτε με πλεόνασμα είτε με έλλειμμα, τα αίτια που μας έφεραν στην κρίση είναι εδώ και δεν ξεπεράστηκαν. Το μνημόνιο δεν ήταν μόνο ένα δάνειο χρημάτων. Ήταν επίσης κι ένα δάνειο χρόνου, όπου σε καθεστώς χρηματοπιστωτικής ασφαλείας και χαμηλότοκου δανεισμού έπρεπε η χώρα μας να ανοίξει τον εαυτό της, να ανοίξει τους πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς της για να προσαρμοστεί στις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης. Αντίθετα, τι έκανε; Κλείστηκε στον εαυτό της, σε θεωρίες συνωμοσίες, σε διχαστικά διλήμματα, σε πελατειακή διαχείριση και διανομή. Και τώρα που τελείωσαν τα χρήματα και ο χρόνος, το μέλλον δεν φαντάζει ευοίωνο. Οι τράπεζες μας δέχονται κερδοσκοπικές επιθέσεις, το επιτόκιο δανεισμού είναι απαγορευτικό, η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας χαμηλή, οι ανισότητες παρούσες και διευρυμένες. Μολονότι εφαρμόσαμε τρία μνημόνια, μολονότι ρυθμίσαμε το χρέος (με περισσότερη λιτότητα βέβαια), μολονότι οι εταίροι μας λένε τα καλύτερα για εμάς. Τι είναι αυτό που λείπει; Πολύ απλά η εμπιστοσύνη στους θεσμούς και όσο αυτό διαρκεί, δεν πρόκειται να δούμε καλύτερες μέρες. Καλύτεροι θεσμοί σημαίνει και καλύτερη οικονομία.
Μια θετική – ελπιδοφόρα σκέψη σου για το αύριο;
Ποιο είναι το προσωπικό σου μότο;
Η φράση που σε παρακινεί.
Μία αγαπημένη μου φράση είναι αυτή που μου έχει πριν χρόνια σε ένα μπαρ, μία καλή μου φίλη από την Αρμενία, όταν διαπίστωσε στις σκέψεις μου για τη χώρα μία πολιτική μελαγχολία: ”Θα τα καταφέρουμε, Στέφανε· δεν γίνεται αλλιώς.”
