Η αποκομματικοποίηση της δημόσιας διοίκησης είναι ακόμη μία πολιτική μάχη μεταξύ της προόδου και της συντήρησης και η κομματοκρατία ανήκει στην κανονικότητα που μας χρεοκόπησε (βαθιά συντηρητική λέξη η κανονικότητα).
Δυστυχώς για μας, την όποια νομοθετική πρωτοβουλία για κάτι τέτοιο δεν την αναλαμβάνουμε εμείς, αλλά οι ”ξένοι”. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η επικείμενη αντικατάσταση των κομματικών γραμματέων στα υπουργεία (και άλλων καίριων θέσεων, κοντά στις 200 σε αριθμό) με ακομμάτιστες επιλογές και 4ετή θητεία. Μάλιστα, έθεσαν τούτο ως μνημονιακή υποχρέωση για να διασφαλίσουν ότι το δίκαιο θα γίνει πράξη· φεύ.
Η σημερινή ”προοδευτική” κυβέρνηση έδωσε τη μάχη της υπέρ του πελατειακού κράτους και κέρδισε λίγο ακόμη χρόνο. Έτσι, προχώρησε σε ξεχωριστές προκηρύξεις ανά υπουργείο, στις οποίες έγιναν τραγελαφικά πράγματα (πηγή: insidestory), όπως να μοριοδοτείται η προηγούμενη θητεία ως γραμματέα και μάλιστα την τελευταία τριετία, να μην απαιτείται κατά περίπτωση ξένη γλώσσα, να φωτογραφίζονται συγκεκριμένα πτυχία και άλλα εξειδικευμένα τραγελαφικά που -ειλικρινά- ντρέπομαι να αναφέρω.
Διαβάζω σε ρεπορτάζ (liberal) ότι οι Θεσμοί κάλεσαν την κα Γεροβασίλη να δώσει εξηγήσεις και εκείνη ανέλαβε φυσικά την ευθύνη και μετά την έριξε στα υπουργεία ξεχωριστά και στο ΑΣΕΠ. Ψάχνοντας στη σκόνη, οι Θεσμοί κάλεσαν και τους επικεφαλής του ΑΣΕΠ, οι οποίοι εξήγησαν ότι λειτουργούν στο πλαίσιο των προσόντων που απαιτούν οι προκηρύξεις.
Αφού δεν έβγαινε άκρη, οι Θεσμοί ζήτησαν μία συμπληρωματική επιτροπή στο ΑΣΕΠ για να λύσει τα προβλήματα, όμως η κα Γεροβασίλη αντιπρότεινε ένα διακομματικό όργανο, το οποίο όμως δεν θα συντονιζόταν από το ΑΣΕΠ αλλά από το Εθνικό Κέντρο Δημόσιας Διοίκησης (του οποίου επικεφαλής είναι, μαντέψτε, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ).
Οι θεσμοί σήκωσαν τα χέρια ψηλά και ζήτησαν να ξεκινήσει η διαδικασία από την αρχή, με την ανάθεση αυτής σε Γάλλους εμπειρογνώμονες. Δε μπορώ να βρω άλλη λέξη από τον αποτροπιασμό για όσα συμβαίνουν. Αφενός η κυβέρνηση φοράει την προοδευτική της προβιά και δημαγωγεί περί πολιτικών αξιών και ιδεολογικών προσήμων, και, αφετέρου, με τη συμπεριφορά τελευταίου κατεργάρη, καταχράται κάθε έννοια διαφάνειας, αξιοκρατίας και ισότητας για να διορίσει ‘’ημετέρους’’ και χωρίζει ξανά και ξανά την Ελλάδα στα 2· αυτή των δικών μας και των υπολοίπων.
Βέβαια, η κυβέρνηση έχει κάνει και θετικά πράγματα. Δεν έχω δει πιο πετυχημένη μετονομασία από αυτή της Τρόικα σε Θεσμούς. Άλλωστε, με τους θεσμούς συγκρούεται ο ΣΥΡΙΖΑ και το κάνει κάθε μέρα. Διότι οι ανοιχτοί δημοκρατικοί και πλουραλιστικοί θεσμοί που θα λειτουργούσαν υπέρ των πολλών και κυρίως υπέρ της αξιοκρατίας ως βασικής προϋπόθεσης της δημοκρατίας, είναι ο πραγματικός εχθρός αυτών που μας κυβερνούν. Επιλέγουν τον έλεγχο, την εξάρτηση, τους ‘’δικούς’’ τους που όλο και κάτι θα της χρωστούν.
Δεν είναι αυτή η Ελλάδα που θέλουμε. Δεν μπορεί να υπάρξει πολιτικό αφήγημα εξόδου από αναξιόπιστες πολιτικές δυνάμεις που αποδεικνύουν κάθε μα κάθε φορά πώς *όλα είναι εξουσία*.
Λείπουν οι ιδέες, σύντροφοι. Λείπει το ήθος, οι αξίες, ο σεβασμός στο λαό που κάθε τόσο επικαλείστε. Δεν γίνεται έτσι.
