Μετά την ουτοπία του αντιμνημονίου και την πλήρη εφαρμογή κάθε μνημονιακής απαίτησης ως κυβέρνηση, ο κος Τσίπρας σχεδιάζει το επόμενο πολιτικό του βήμα, το οποίο ορίζει ως «προοδευτικό μέτωπο».
Το 2010-2015 ο εχθρός ήταν το μνημόνιο. Μόλις πάρθηκε η εξουσία και ο εχθρός αποδείχθηκε προϊόν κατασκευής, αντικαταστάθηκε με τον όρο «Θεσμοί» ούτως ώστε να υπερκεραστεί η υποσυνείδητη σύνδεση του λαού με τον «εχθρό» που οι ίδιοι δημιούργησαν· έτσι, πήγαν στον επόμενο εχθρό, «το παλιό».
Θυμάμαι ακόμη τον Καμμένο να παίζει το ρόλο του και να μιλάει για «πολιτικούς δεινοσαύρους» τον Σεπτέμβριο του 2015, όταν ο ίδιος ήταν ήδη 18 χρόνια βουλευτής και με υπουργική θητεία. Όμως ήταν δύσκολο, εν μέσω θυμού, να μετρήσει κανείς τα χρόνια της βουλευτικής θητείας του Καμμένου. Απλά κοίταζε στην κατεύθυνση που έδειχνε το δάχτυλό του. Έβλεπε τον εχθρό, «το παλιό».
Ξανά στιγματισμός, λοιπόν. Αφού λοιδόρησαν και συκοφάντησαν πολιτικούς, μα κυρίως κατέστρεψαν ανθρώπους, ονοματίζοντας αυτούς «γερμανοτσολιάδες προδότες», τους εναπομείναντες τους είπαν «παλιούς και διεφθαρμένους». Βέβαια, σε περίπτωση που κάποιοι «γερμανοτσολιάδες» ή «παλιοί και διεφθαρμένοι» ενταχθούν στο νέο εφεύρημα του κου Τσίπρα, δηλαδή το προοδευτικό μέτωπο, τότε αυτόματα γίνονται πρώην «παλιοί» ή «προδότες» και βαπτίζονται αυτόματα στρατιώτες της προόδου. Εν ολίγοις, το πρόβλημα δεν είναι τι πρεσβεύουν πολιτικά, αλλά αν είναι μαζί μας (φίλοι) ή απέναντί μας (εχθροί).
Σήμερα, εμφανίζεται ο νέος εχθρός και αυτή τη φορά είναι υπαρκτός -η ακροδεξιά. Άλλωστε πόσοι δράκοι μπορούν να βγουν από ένα παραμύθι; Και η απάντηση στον υπαρκτό εχθρό είναι η σύγκρουση, η αντιπαράθεση, το «μέτωπο».
Μονάχα που η σύγκρουση με την ακροδεξιά είναι ακόμη ένα μεγάλο στρατηγικό λάθος του Τσίπρα, μετά και την διχαστική εργαλειοποίηση της συμφωνίας των Πρεσπών.
Η σύγκρουση με την ακροδεξιά ως στρατηγική μέθοδος, είναι χρήσιμη σε χώρες με οικονομική ευημερία και ισχυρούς θεσμούς. Η Ελλάδα είναι μία χώρα σε κρίση, με το πολιτικό και οικονομικό περιθώριο σε διόγκωση, το οποίο σε συνδυασμό με το τεράστιο έλλειμμα εμπιστοσύνης στην πολιτική και τους πολιτικούς, αποτελεί το ιδανικό μείγμα για το μεγάλωμα της ακροδεξιάς. Και η σύγκρουση οδηγεί σε περιχαράκωση μίας νέας μεγαλύτερης μάζας.
Η νέα κρίσιμη μάζα οργισμένων μη ακροδεξιών πολιτών που προκύπτει από την κακή διαχείριση του Μακεδονικού, δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί στη λογική της σύγκρουσης, διότι η πραγματική ακροδεξιά στην κυριολεξία θα θεριέψει. Η δική μου προσωπική εικόνα δεν είναι καθόλου ευοίωνη· εκτιμώ ότι σε περίπτωση άμεσων εκλογών, η Χ.Α. στην Μακεδονία θα γιγαντώσει τα ποσοστά της (δεν τολμώ να γράψω εκτίμηση).
Η στρατηγική αντιμετώπισης της ακροδεξιάς που στρατολογεί αποϊδεολογικοποιημένη αντίδραση, περιλαμβάνει συνήθως 4 μεθόδους (απομόνωση, αντιπαράθεση, προσαρμογή, ενσωμάτωση)· εν προκειμένω, θα πρέπει να βρεθεί ο τρόπος να ενσωματωθούν οι πολίτες σε δημοκρατικά κόμματα, όποια κι αν είναι αυτά.
Η χώρα δεν αντέχει άλλο διχασμό. Η παράταξή μας δεν χρειάζεται προοδευτικά μέτωπα αλλά προοδευτικές πολιτικές. Η διχαστική δημοκρατία της αντιπολίτευσης πρέπει να λάβει τέλος. Οι «εχθροί» μονάχα ένα πράγμα αποδεικνύουν, το έλλειμμα πολιτικής. Και στην πολιτική ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο ετεροπροσδιορισμός.
* Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο προσωπικό προφίλ στο Facebook
