Ελ. Βενιζέλος (1914): “η Ελλάς πρέπει να μετάσχη του αγώνος της ελευθέρας Ευρώπης κατά του βάρβαρου και ανελεύθερου μιλιταρισμού”.
Ο Βενιζέλος (τον οποίο κατηγορούσε ο Γούναρης για ευρωπαϊκό πατριωτισμό) θεωρούσε ότι δεν επρόκειτο απλώς για το συμφέρον του έθνους αλλά αποτελούσε υπέρτερο καθήκον της Ελλάδας ως κράτος (η σύγκρουση κατά του γερμανικού μιλιταρισμού).
Αυτή η ματιά λείπει σήμερα από την Ελλάδα. Έχουμε επιλέξει την εσωστρέφεια, έχουμε ορίσει εξωτερικούς εχθρούς χωρίς πολιτική αιτιολόγηση. Αντιλαμβανόμαστε την Ευρώπη ως τράπεζα που, εφόσον μάς δίνει όσα ζητάμε είναι σύμμαχος, ειδάλλως είναι ανάλγητη και εκδικητική.
Η κατ´ όνομα αριστερή κυβέρνηση παραθέτει ως άμεσους στόχους τις οικονομικες διαπραγματεύσεις με τους “ξένους” υπέρ των πολιτών-πελατών και παρουσίαζει ως όραμά της τη διευθέτηση του χρέους!
θεσμικά προαπαιτούμενα της συμφωνίας όπως το ακομμάτιστο της δημόσιας διοίκησης δεν είναι καν στις προτεραιότητές της. Προτιμά των έλεγχο των μέσων ενημέρωσης και τη διασπορά ψευδών ειδήσεων στ´ όνομα του λαού!
Παράλληλα, το παλαιό πολιτικό σύστημα συνεχίζει να πολιτεύεται διαπραγματευόμενο τα χατήρια των ομάδων συμφερόντων (βλ ασφαλιστικό και μονογενεακη προσέγγιση) και κάνει δημοκρατικές εκπτώσεις στην πλάτη των αποστασιοποιημενων πολιτών. Μάλιστα, πιστεύει ότι ο πολίτης θα τους ξανά προτιμήσει στη λογική του ώριμου φρούτου, της ιστορικής δικαίωσης, της αλήθειας, του αδιεξόδου και της απόγνωσης.
Το άκρως παράδοξο που θα επισημάνει ο ιστορικος του μέλλοντος είναι το θράσος κόμματος που μας χρεοκόπησε, με ΠΘ σε σιωπητήριο και περίγυρο που τελεί υπό ομερτά, να παρουσιάζεται ως όψιμος σωτήρας.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η πλειοψηφία των πολιτών να επιλέγει το διαρκώς αυξανόμενο -και πλέον πλειοψηφικό- πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό περιθώριο.
Χρέος της πολιτικής δεν είναι η διαχείριση των εναπομείναντων φιλόδοξων ή ρομαντικών στελεχών αλλά η επανένταξη των “εκτός”. Αυτό συνιστά ζητούμενο για την ίδια τη δημοκρατία.
Απαιτούνται θυσίες, συγκρούσεις με τα κλειστά πολιτικά και οικονομικά συστηματα, ένα νέο όραμα θεμελιωμένο σε αξίες και ιδανικά, μία ριζική ανανέωση στο πολιτικό προσωπικό της χώρας, μία προσπάθεια που να ξεκινά έξω από τον σκληρό πυρήνα του πολιτικού συστήματος και να δύναται να εκφράσει το περιθώριο, ένας πολιτικός λόγος που να εμπνέει έναντι της πολιτικής διαχείρισης και του αυτονόητου.
Ορμώμενος, λοιπόν, από την αναφερθείσα ρήση Βενιζέλου, θα έλεγα ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται έναν νέο Ελ. Βενιζέλο (και πάσης φύσεως σωτήρες) -την υπερβατική ματιά του χρειάζεται.
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται σταθερότητα -Αλλαγή χρειάζεται.
