Ζούμε ημέρες πολιτικού παραλογισμού· ακόμη και επιστημονικού παραλογισμού θα έλεγα, καθώς εκπρόσωποι της επιστήμης υιοθετούν θεωρίες συνωμοσίας και θρησκόληπτες αντιλήψεις για να παρερμηνεύσουν τα αυτονόητα και να ασθενήσουν την κοινή λογική.
Αλλά ας μείνω στο πολιτικό σκέλος που έχει και περισσότερη ουσία. Στην περίπτωση του Έβρου ξεκίνησε μία διαφωνία περί ανοιχτών/κλειστών συνόρων η οποία είναι επίπλαστη. Αν βέβαια εξαιρέσεις τον ΣΥΡΙΖΑ του 3% και την άποψη των απολύτως ανοιχτών συνόρων που συνεχίζει να υπερασπίζεται -προς τιμή της ως προς τη συνέπεια- η νεολαία του και από την άλλη τα δικτατορικά καθεστώτα αλλά και οι ελλειμματικές δημοκρατίες των κλειστών συνόρων.
Δεν υπήρξαν ποτέ ανοιχτά σύνορα με την Τουρκία για να τα κλείσει -όπως ισχυρίζεται- ο Μητσοτάκης και να πιστωθεί το πατριωτικό αίσθημα των Ελλήνων τη δεδομένη στιγμή.
Υπάρχει η φύλαξη των συνόρων και εν προκειμένω η ενίσχυση αυτών.
Αφού βέβαια έγινε η πολιτική ζημία στον ΣΥΡΙΖΑ, έρχεται σήμερα ο Μουζάλας με συνέντευξή του να αποκαταστήσει την κοινή λογική λέγοντας «Δεν είναι θέμα ανοιχτών η κλειστών συνόρων, είναι θέμα φύλαξης». Βέβαια, η ζημία για τον ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει και είναι μεγάλη, διότι καθείς -λογικά- σκέφτεται ότι αν κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, θα αμφιταλαντευόταν εντός ψευτοδιλημμάτων σε μία κρίσιμη εθνική στιγμή και τούτο από μόνο του συνεπάγεται απώλεια αξιοπιστίας.
Εν τέλει, εισπράττει επικοικωνιακά η ΝΔ η οποία μάς έχει συνηθίσει να καρπώνεται τον ”αέρα”, χάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το Κίνημα Αλλαγής διατηρεί -ως συνήθως- την υπεύθυνη στάση της φύλαξης των συνόρων που ορίζει κάθε συντεταγμένη πολιτεία, χωρίς να παίζει με τις λέξεις αλλά και με τη χώρα!
Υπάρχει όμως, στη σύγκρουση ανοιχτού/κλειστού και στην πολιτική ατζέντα που αυτή διαμορφώνει, ένα ουσιώδες ζήτημα. Και για να γίνω πιο σαφής, όταν συζητάμε για κλειστούς θεσμούς, εννοούμε τους προσοδοθηρικούς, αυτούς που υπηρετούν κάποιους έναντι του όλου, δηλαδή του κοινού καλού ή ακριβέστερα του δικαίου. Όταν μιλάμε για ανοιχτούς θεσμούς ή το άνοιγμα αυτών, μιλάμε για συμπερίληψη και άρση των ανισοτήτων -χωρίς αποκλεισμούς.
Χαρακτηριστικά, λοιπόν, παραδείγματα αυτής της ατζέντας στο επίμαχο θέμα είναι η συνθήκη του Δουβλίνο και η κοινή δήλωση Ε.Ε. – Τουρκίας. Η πρώτη δημιουργεί ανισότητα μεταξύ των χωρών που αποτελούν γεωγραφικές πύλες εισόδου και των υπολοίπων χωρών, ενώ η δεύτερη προκαλεί ανισότητα μεταξύ των επίμαχων νησιών και της ηπειρωτικής Ελλάδας, δημιουργώντας πολίτες δύο κατηγοριών. Οι ανισότητες αυτές ενισχύουν το άδικο έναντι του δικαίου και δημιουργούν προϋποθέσεις αντίδρασης, σύγκρουσης και ακραίων αντιλήψεων (εν προκειμένω ευνοείται η ακροδεξιά λόγω μεταναστευτικού-προσφυγικού). Πολιτικό ζητούμενο είναι η άρση των ανισοτήτων, ακόμη και αυτών που πιθανώς λόγω μειωμένης διαπραγματευτικής αξίας δεν πετύχαμε σε πρώτο χρόνο. Άλλωστε, η πολιτική είναι μια μάχη διαρκής, θα κερδίζουμε και θα χάνουμε στο χρόνο.
Τι συνέβη στην περίπτωση της κοινής δήλωσης; Ο κος Τσίπρας την παρουσίασε στην πρόσφατη συνέντευξή του στο Mega ως επίτευγμα δικό του! Τούτο μετρά και την ιδεολογικοπολιτική αντίληψη τoυ ανδρός (δεν θέλω να πω περισσότερα). Τι συμβαίνει στην περίπτωση του Δουβλίνο. Ο κος Μητσοτάκης δεν αντιλήφθηκε άμεσα ότι το ζητούμενο για τη χώρα δεν είναι η αποκατάσταση της κοινής δήλωσης και η εφαρμογή του Δουβλίνο αλλά μία ευκαιρία που μας δίνει αυτή η κρίση να υιοθετήσουμε την κατάργηση της κοινής δήλωσης, την αλλαγή του Δουβλίνο και τη δημιουργία νέων συνθηκών διαπραγμάτευσης. Φαίνεται όμως ότι το αντιλαμβάνεται σε δεύτερο χρόνο.
Μέσα σε όλα αυτά, διαβάζω σημερινή δήλωση του κου Παπαδημούλη ότι«ο Μητσοτάκης θα πάρει 700 εκατ. ευρώ για να κάνει την Ελλάδα τη Μόρια της Ευρώπης!». Αν δεν αυτός ο ορισμός της υποκρισίας, τότε ποιος είναι;
Στη δε πραγματική σύγκρουση περί ανοιχτών/κλειστών συνόρων, ίσως πρέπει να πάει η μερίδα της πρώην νεολαίας ΠΑΣΟΚ -που γεννήθηκε να υπηρετεί το λαό και την πατρίδα- που αγωνιά να εγκατασταθεί εντός του ΣΥΡΙΖΑ και να εξηγήσει στη νυν νεολαία που ήταν εκεί στις πολιτικές μάχες όταν μεγάλωνε ο ΣΥΡΙΖΑ με τις ιδέες του 3% και να της κάνει μαθήματα περί συνόρων και εφικτού/ανέφικτου.
Άλλωστε, δεν πηγαίνουν εκεί διότι συμπλέουν ιδεολογικά ή έστω ομοιάζουν αλλά για να καταλάβουν το χώρο στο όνομα της προοπτικής της εξουσίας. *Να τους αλλάξουν πηγαίνουν*. Έτσι, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Όσο για τη ΝΔ; Δεν την ενδιαφέρει καν η συζήτηση. Αλλά τι αυτή θα εισπράξει επικοινωνιακά και μόνο, μετά το φιάσκο της απόβασης των ΜΑΤ και την προσπάθεια επιβολής της δικής της τάξης.
Ποτέ άλλοτε η πολιτική δεν είχε τόσο κυνισμό μέσα της, τουλάχιστον εμφανώς.
