H επιλογή του σχολείου ενός παιδιού εξαρτάται από τον τόπο διαμονής. Εκεί, οργανώνονται ηλικιακά/αριθμητικά οι τάξεις και υλοποιείται η τυποποιημένη γραμμική εκπαίδευση βιομηχανικού τύπου.
Κάπως έτσι συνέβαινε και με το παιχνίδι μετά το σχολείο. Τα παιδιά μαζεύονταν σε κοινούς δημόσιους χώρους της γειτονιάς που διέμεναν και έπαιζαν τα αντίστοιχα παιχνίδια της εποχής. Η επιλογή φίλων είχε σαφή γεωγραφικό περιορισμό. Κάπως έτσι, το κάθε παιδί θα έψαχνε τους πιο ταιριαστούς φίλους από τους ελάχιστους της γειτονιάς (συν αυτούς που αποκτούσε από το σχολείο, το οποίο θα είχε εξίσου σαφή γεωγραφικό περιορισμό).
Μονάχα που πλέον αυτό αλλάζει στο πεδίο της διασκέδασης του παιδιού. Στον ανοιχτό διασυνδεδεμένο κόσμο που ζούμε, τα παιδιά έχουν εκατομμύρια διαδικτυακά παιχνίδια να επιλέξουν με βάση τα ενδιαφέροντά τους και μία τεράστια δεξαμενή (τοπική, εθνική, υπερεθνική) από την οποία μπορούν να επιλέξουν τους φίλους τους για τα ομαδικά παιχνίδια της επιθυμίας τους. Παράλληλα, έχουν την επιλογή των δια ζώσης παιχνιδιών στην παιδική χαρά της γειτονιάς. Αυτό είναι κάτι που αλλάζει τον κόσμο για τα παιδιά.
Κάτι αντίστοιχο μπορεί να σχεδιαστεί και στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Δηλαδή η δημιουργία διαδικτυακής τάξης, με συμμετοχή παιδιών απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδας, συμπληρωματικά με την κανονική τους τάξη. Έτσι, θα μπορούσαν να δημιουργηθούν τάξεις που θα ενώνουν τα παιδιά με βάση τα ενδιαφέροντα, τις ικανότητες/δεξιότητες και τις ευαισθησίες τους. Μία πρώτη ομάδα -ας υποθέσουμε- 200 αξιόλογων εκπαιδευτικών θα μπορούσε να αναλάβει τη δημιουργία θεματικών εκπαιδευτικών κατηγοριών και τη διδασκαλία των παιδιών. Μία ομάδα που θα ανανεώνεται πχ κατά 25% ανά έτος, με πλαφόν θητείας στο γκρουπ και επιστροφή στην παραδοσιακή δομή (με σκοπό να την αλλάξει σιγά σιγά). Η ίδια ομάδα θα ασχολείται και με την επιμορφωτική διαδικασία των συναδέλφων τους, την αξιολόγηση αυτών και την ένταξή τους σε προγράμματα.
Ουσιαστικά, συζητάμε για μία νέα οριζόντια δομή που θα διασυνδέει τα παιδιά με βάση τις δεξιότητες/ικανότητες/ευαισθησίες και θα δρα συμπληρωματικά στην κάθετη δομή που έχει ως ομφάλιο λώρο τον γεωγραφικό προσδιορισμό.
Οι διαδικτυακές τάξεις δεν θα είναι μονάχα κέντρα εκπαίδευσης αλλά θα είναι κέντρα έρευνας και γνώσης σε όσμωση με την κοινωνία. Τα παιδιά αυτά δεν πρέπει να προετοιμάζονται μονάχα για το μέλλον (σχεδόν άγνωστο) χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το παρόν, οι σκέψεις τους, οι ιδέες τους.
Σήμερα, διάβαζα για μία Ινδή κοπέλα μόλις 17 ετών που έχει κάνει μία ανακάλυψη που θα αλλάξει το μέλλον των χειρουργείων στον εγκέφαλο. Φαντάζομαι θα περιμένατε να συμβεί από μία ειδική ερευνητική ομάδα πολυετούς πείρας. Κι όμως, τα πράγματα αλλάζουν.
Δεν κάνω μία συγκεκριμένη πρόταση. Καταθέτω μία σκέψη και ας κάνουμε πολλές από δαύτες. Ας αντιληφθούμε πού πηγαίνει ο κόσμος, ποιες οι αλλαγές και πώς θα τα καταφέρουμε. Γύρω μας δημιουργούνται χιλιάδες (θεματικές) κοινότητες που ετοιμάζονται να αλλάξουν (ήδη αλλάζουν) τα πράγματα στην επιστήμη, την εργασία ή τη διασκέδασή μας. Η προσαρμοσμένη εκπαίδευση στη νέα εποχή και η επένδυση στο παιδί (και όχι μονοδιάστατα στην αγορά) είναι το ζητούμενο. Ας βρούμε τους τρόπους να το κάνουμε.
