Οι φόροι γονικών παροχών/μεταβιβάσεων και κληρονομίας ενέχουν ένα στοιχείο δικαιοσύνης. Κάθε νέος άνθρωπος που ξεκινά με ένα κεφάλαιο κατοχυρωμένο από τη γέννησή του, δηλαδή από πλούτο που έχουν παραγάγει άλλοι και όχι ο ίδιος, βρίσκεται σε θέση υπεροχής έναντι των συνομιλήκων του.
Η κάθε λογής κληρονομιά είναι μία σαφής μορφή φυσικής ανισότητας καθώς παραμορφώνει την κοινή αφετηρία, τις ίσες ευκαιρίες για όλους. Μπορεί το δίκαιο να μην επιτυγχάνεται απόλυτα με όρους και προϋποθέσεις, όμως πρέπει να λαμβάνονται υπόψη τα συμφέροντα όλων με όρους δικαιοσύνης.
Οι πολιτικές που αφορούν στους νέους σήμερα εξαντλούνται σε χαρτζιλίκια ανταλλακτικής μορφής, είτε αυτά είναι χρήματα είτε διάφορες μορφές GigaByte. Αν βεβαίως πάμε σε ζητήματα ιδεολογίας και φορολογικής πολιτικής, είναι σαφές ότι οι συντηρητικές πολιτικές υπερασπίζονται τους έχοντες ενώ οι προοδευτικές πολιτικές αναζητούν την αναδιανομή και τη δικαιοσύνη. Αυτός είναι ο λόγος που ο φόρος γονικών παροχών/μεταβιβάσεων και κληρονομίας ορίζεται ως ένας δίκαιος φόρος και η μείωση αυτού παράγει ή ακριβέστερα αναπαράγει ανισότητες.
Για παράδειγμα, η κυβέρνηση ΝΔ του κου Καραμανλή, το 2007 εξήγγειλε την κατάργηση του φόρου κληρονομίας. Αφότου κέρδισαν τις εκλογές, κατήργησαν το φόρο κληρονομίας (1% φόρος, κάτι που δεν υπάρχει πουθενά στον πλανήτη) και κατά αυτό τον τρόπο όλοι οι έχοντες έκαναν δωρεάν τις μεταβιβάσεις. Στη διετία που μεσολάβησε πολλά χρήματα χάθηκαν εις βάρος του κράτους και των πολιτικών υπέρ της κοινωνικής συνοχής. Τα αποτελέσματα γνωστά.
Ο φόρος επανήλθε επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, στις 17/01/2010, με τον Γιώργο Παπανδρέου να τον εξαγγέλλει προεκλογικά λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «επαναφέρουμε το φόρο κληρονομιάς και γονικών παροχών με πιο υψηλό αφορολόγητο. Θέλουμε να προστατεύσουμε τη μικρή ιδιοκτησία που κληρονομείται. Αλλά να φορολογήσουμε σωστά τις μεγάλες περιουσίες που λόγω κληρονομιάς αλλάζουν χέρια».
Στο σημερινό υψηλό αφορολόγητο των 800.000 ευρώ στο φόρο γονικών παροχών που ανήγγειλε ο κος Μητσοτάκης από την ΔΕΘ, υπάρχει σαφής εύνοια στα υψηλά οικονομικά κλιμάκια εις βάρος των νέων χωρίς τέτοια εφόδια.
Παρόλο δε που δεν είναι ευθέως συγκρίσιμος ο φόρος αυτός με εκείνο του εισοδήματος, ο εργαζόμενος πληρώνει φόρο από την πρώτη πρωινή ώρα εργασίας του, όπως και τον ΦΠΑ στην αγορά του πρωινού καφέ και της τυρόπιτας (άδικος ως έμμεσος φόρος που πληρώνεται ανεξάρτητα από εισόδημα).
Αν θέλουμε να συζητήσουμε για τους νέους και τις ευκαιρίες που οφείλουμε να τους δώσουμε με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης, απαιτούνται ριζοσπαστικές πολιτικές. Το βασικό εγγυημένο εισόδημα και η εγγύηση της εργασίας όπως και ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος είναι μία καλή αρχή αλλά όχι αρκετή. Πρέπει να συζητήσουμε και για την υπερσυγκέντρωση της ιδιοκτησίας και την αδικία που αυτή παράγει.
Ο Τομά Πικετί τολμά και προτείνει στο γαλλικό κράτος ως μία λύση την ανακατανομή της κληρονομιάς που επιτρέπει σε ολόκληρο τον πληθυσμό να λάβει μια ελάχιστη κληρονομιά, η οποία, για παράδειγμα, θα μπορούσε να είναι της τάξης των 120.000 ευρώ (δηλαδή το 60% του μέσου πλούτου ανά ενήλικα). Θα καταβάλλεται σε όλους σε ηλικία 25 ετών, θα χρηματοδοτείται από ένα συνδυασμό προοδευτικών φόρων πλούτου και κληρονομιάς που θα αποφέρει το 5% του εθνικού εισοδήματος (ένα σημαντικό ποσό αλλά που θα μπορούσε εξετασθεί μακροπρόθεσμα). Όσοι δεν κληρονομούν επί του παρόντος τίποτα, θα λάβουν 120.000 ευρώ, ενώ όσοι κληρονομούν ένα εκατομμύριο ευρώ θα λάβουν 600.000 ευρώ μετά τη φορολογία και την εισφορά.
Μπορεί κάποιες τολμηρές προτάσεις να προκαλούν «έμφραγμα» στην καρδιά του συντηρητισμού και των προνομιούχων, όμως το βέβαιο είναι ότι απέχουμε παρασάγγας από την ισότητα των ευκαιριών την οποία ευαγγελιζόμαστε και υπερασπιζόμαστε στο θεωρητικό επίπεδο. Άλλωστε, πολλά πράγματα που κάποτε φάνταζαν αδιανόητα έγιναν κατακτήσεις στην πορεία της ανθρωπότητας.Αν θέλουμε έναν πιο δίκαιο κόσμο, με ευημερία για όλους, θα πρέπει και να τολμήσουμε να τον διεκδικήσουμε
