Σημαντικότερο πρόβλημα από τη χρεοκοπία της χώρας αποτελεί η αδυναμία της χώρας επί οκταετία να κατανείμει με δίκαιο τρόπο τις ευθύνες και να καταδείξει με αντικειμενικότητα τους κύριους υπεύθυνους της κρίσης (πέρα από τους βολικούς διαχρονικά υπεύθυνους που σίγουρα υφίστανται). Και η χώρα είμαστε όλοι εμείς, το πολιτικό σύστημα, οι εξουσίες, οι διοικητικές αρχές, οι κοινωνικές δομές, οι πολίτες.
Δυστυχώς για τη χώρα, οι πολιτικοί οι οποίοι δηλητηρίασαν την κοινή γνώμη με θεωρίες συνωμοσίας, μιλώντας για τεχνητή διόγκωση του ελλείμματος και συνειδητή ένταξη της χώρας στο μνημόνιο από πολιτικούς δοσίλογους, ήταν αυτοί που επιβραβεύτηκαν και κατέλαβαν την εξουσία.
Σε αυτό το μέτωπο βρήκαν συνεργούς αυτούς που πραγματικά χρεοκόπησαν τη χώρα και είχαν πρόσβαση σε κέντρα εξουσίας. Ήταν μία βολική συμμαχία αυτών που όριζαν ως άρρωστο το πολιτικό χθες (μέσα από τον άξονα παλιό/νέο και την ισοπεδωτική μετακύλιση ευθυνών) με αυτούς που πράγματι ήταν το άρρωστο χθες.
Όμως, για να παραμείνει κυρίαρχη η άποψη επί πολλά χρόνια ότι η κυβέρνηση ΝΔ δεν είχε την ευθύνη της χρεοκοπίας εργάστηκαν πάρα πολλοί· και εργάστηκαν με σχέδιο. Μεγάλα και σοβαρά μέσα ενημέρωσης δημοσίευσαν πρωτοσέλιδα ντροπής, δημοσιογράφοι έγραψαν λίβελλουςκαι μίλησαν τη γλώσσα του μίσους, στοχοποίησαν αθώους, παραποίησαν την αλήθεια. Ισχυρά οικονομικά κέντρα προχώρησαν σε κάθε λογής παρεμβάσεις προς όσους έθιγαν τα συμφέροντά τους, επιθυμώντας να διατηρήσουν ανέγγιχτο κάθε λόγο που μας χρεοκόπησε. Παραδικαστικά κέντρα οδήγησαν στο εδώλιο τους λάθος ανθρώπους. Συνδικαλιστικές δομές υπηρέτησαν τυφλά κομματικές γραμμές που βόλευαν αυτούς που τους βόλευαν. Και τέλος, οι ελεύθεροι από πολιτικοοικονομικές και κομματικές εξαρτήσεις πολίτες παρασύρθηκαν απολύτως αυτονόητα από το οργανωμένο ψεύδος.
Όλοι αυτοί που συμμετείχαν και συμμετέχουν στον αποπροσανατολισμό από τα αληθινά γεγονότα δεν είναι ένα ενιαίο απρόσωπο σύστημα συμφερόντων. Είναι πρόσωπα, είναι άνθρωποι, είναι πολίτες. Και όπως έχουν το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου και της άποψης για τα πολιτικά δρώμενα, έχουν και την ευθύνη.
Και η ευθύνη όσων συμμετείχαν συνειδητά ή εκβιαστικά, είναι μεγάλη και είναι ισοδύναμη. Όπως ευθύνη έχουν όσοι σώπασαν απέναντι στο βιασμό της αλήθειας, είτε γιατί οι υπαίτιοι ήταν της πολιτικής αρεσκείας τους είτε επειδή οι ψευδώς κατηγορούμενοι δεν ήταν της αρεσκείας τους. Και βέβαια ευθύνη έχουν και όσοι σίγησαν επειδή φοβήθηκαν το πανίσχυρο ρεύμα των παράκεντρων εξουσίας.
Αυτές τις μέρες διεξάγεται η δεύτερη πράξη του δράματος. Η προσπάθεια αλλοίωσης των ιστορικών γεγονότων πραγματοποιείται μέσα από τη συγγραφή βιβλίου για το έλλειμμα του 2009. Ο Γιάννης Παπαθανασίου είναι ο υπουργός που ανέλαβε την εκτέλεση ενός προϋπολογισμού με έλλειμμα 2%. Στην πορεία του έτους έπαψε να ενημερώνει τους πολίτες (δημοσιοποίηση μηνιαίων δελτίων εκτέλεσης προϋπολογισμού), τις ελληνικές και τις ευρωπαϊκές αρχές, παρέδωσε παραποιημένα τα οικονομικά στοιχεία και μας ενημέρωσε ως ο υπεύθυνος θεσμός (δηλ Υποικ) ότι το έλλειμμα ήταν 6%, μόλις 2 ημέρες πριν παραδώσει την εξουσία ενώ αυτό ήταν 12,5%. Βέβαια, ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν ήταν ο κύριος υπεύθυνος· ήταν ο εκτελεστής. Και η προσπάθειά του ανταμείφθηκε με διορισμό στα ΕΛΠΕ και μισθό 170.000 ευρώ.
Σήμερα, το βιβλίο του είναι το επίσημο όχημα “επιστημονικής” κατοχύρωσης τούτων των θεωριών συνωμοσίας. Και βεβαίως έχει δικαίωμα να γράψει αυτά που πιστεύει. Όπως έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν και να νομιμοποιήσουν με τη θέση τους ή το λόγο τους τούτο το πολιτικό σχέδιο, όσοι τουλάχιστον το επιθυμούν, στο όνομα πάντα της δημοκρατίας. Ας μην ξεχνούν όμως ότι έχουν και κάτι ακόμη στο όνομα της δημοκρατίας: την ιστορική ευθύνη της αναπαραγωγής του ψεύδους. Οπότε, ενόσω αναρωτιούνται γιατί δεν τα καταφέρνουμε να ανακάμψουμε και αναζητούν τους υπεύθυνους, σίγουρα θα τους βοηθούσε στην ειλικρινή τους αναζήτηση και ένα στιγμιαίο κοίταγμα στον καθρέφτης.
